Glina a złodziej recenzja

Czasem potrzebna jest książka lekka, relaksująca, wolna od wszystkiego, co wywołuje silne emocje. Taka właśnie „lajtowa” jest książka Anety Wybieralskiej, opisująca dalsze przygody znanego już czytelnikom policjanta.

Aspirant Tomasz Stopiński jest dochodzeniowcem (fikcyjnego) podmiejskiego komisariatu Wrocław-Kamieńsko. Komendant wysyła go do Cieplic sąsiadujących z Jelenią Górą na obóz kondycyjny, będący de facto pobytem w sanatorium. Na miejscu aspirant musi – jako że jest też policyjnym negocjatorem – zażegnać niebezpieczną sytuację w pobliskim areszcie śledczym, a także rozwiązać zagadkę drobnych kradzieży w szpitalu specjalistycznym, gdzie kuruje się grupa funkcjonariuszy służb podległych MSWiA. To właśnie stąd tytuł, bo złodziejaszkiem jest jeden z poddających się leczeniu policjantów.

Ponoć autorka chętnie odwiedza sanatoria, zna więc sanatoryjne zwyczaje i plagi. Te nie omijają Stopińskiego. Jego dwuosobowy pokój staje się miejscem nieustannych pijatyk. Policjanci chwalą się rzekomymi osiągnięciami w służbie i takimiż podbojami erotycznymi w czasie kuracji. Bohaterowi to przeszkadza, bo jest innym policjantem niż ci, których znamy z większości kryminałów i powieści sensacyjnych.

Dziwny to policjant. Nie jest gburem, nie jest samotnikiem, nie jest zaniedbany – wręcz przeciwnie. To sympatyczny człowiek, zawsze starannie ubrany, czysty, ogolony, a przy tym sympatyczny i życzliwy dla otoczenia. Ma żonę i dzieci, małżeństwo mu się nie sypie, przyjaźni się serdecznie (i bez podtekstów) z najlepszą przyjaciółką swojej żony. Chyba jedyną rzeczą, jaka łączy go z policyjnymi bohaterami większości kryminałów, jest zamiłowanie do alkoholu.

Na uwagę zasługują dialogi. Jak w rzadko której polskiej powieści, są one niezwykle naturalne. Poszczególne postacie rozmawiają ze sobą dokładnie tym językiem, jakiego wszyscy używamy na co dzień, stosują te same powiedzonka, opowiadają te same żarciki. Nie ma tu żadnej sztuczności, żadnej kreacji, jest natomiast perfekcyjne odzwierciedlenie realnego języka Polaków. Policjanci są tu ukazani jako zwyczajni ludzie, niezbyt dobrze traktowani przez swój resort i przełożonych. Mają swoje wady i przywary, niczym nie różnią się od ludzi, którzy nie mają w szafie munduru i pracują, a nie służą.

Narracja jest lekka, płynna, ze szczyptą humoru i sarkazmu. Książka ma ok. 290 stron, toteż przeczytałem ją w jeden dzień. Nadaje się do wzięcia ze sobą w podróż, na wakacje, na plażę – nie zmęczy czytelnika. Nie jest to może dzieło wybitne, ale za to sympatyczne, rozrywkowe i nieskomplikowane. Czytelnik może przy okazji dowiedzieć się co nieco o atrakcjach Cieplic i ich okolicy, a także poczuć specyficzny klimat sanatorium.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl