Znaki na Niebie i Ziemi recenzja

Pamiętam, że kiedy zobaczyłam opis "Znaków na niebie i ziemi", pomyślałam sobie, że to książka dla mnie i idealnie wpisze się w moje plany wychodzenia z czytelniczej strefy komfortu. Zaliczyłam już udane spotkanie z literaturą piękną i kryminałem retro, więc przyszła pora na głęboką powieść obyczajową. Przynajmniej na to się nastawiałam, sięgając po powieść Kasi Keller.

Styl autorki sprawia, że kolejne strony uciekają w zawrotnym tempie. Jest niezwykle lekki i ciepły, chociaż powtarzanie pewnych zwrotów i motywów mnie drażniło. Wiem, że taki zabieg ma na celu ich podkreślenie i zwrócenie na nie uwagi czytelnika, ale za trzecim razem stało się już dla mnie po prostu nachalne. W przypadku debiutu jestem w stanie przymknąć na to oko, ale nie u autorki, której warsztat pisarski uważam za naprawdę solidny.

Mówi się, że nie powinno się oceniać książki po okładce. Ja mam nauczkę, żeby nie stawiać oczekiwań po opisie. Niestety nie znalazłam w tej powieści głębi, na którą liczyłam. Lekkość pióra Autorki w niektórych momentach wręcz nie pasowała do opisywanych sytuacji. Zresztą te wątki, które w moim odczuciu mogły stanowić o sile "Znaków" zostały ledwie liźnięte. Czytając, czułam się trochę jakbym miała mniej niż dziesięć lat i oglądała z otwartą buzią "Nigdy w życiu". Wtedy komedie romantyczne robiły na mnie jeszcze wrażenie, potem dorosłam.

Jednak tym, co ostatecznie mnie dobiło, było nagłe urwanie akcji. W pewnym momencie zupełnie nielogicznie zaczęło się coś dziać, z niedowierzaniem zaczęłam przerzucać poprzednie strony w przekonaniu, że może jakieś kartki mi się skleiły, ale nic takiego nie miało miejsca. Po prostu cała fabuła, którą autorka budowała przez ponad dwieście stron, runęła i zaczęła gnać niczym pendolino. Zrozumiałabym nagły zwrot akcji, ale to nie to - tutaj wygląda to tak, jakby powieść była pisana pieczołowicie według planu, po czym albo Autorka straciła cierpliwość, albo Wydawnictwo zapragnęło mieć tekst na wczoraj, przez co pani Kasia zarwała noc i dopisała sto stron na sztukę.

Szkoda, szkoda, szkoda. Jako scenariusz komedii romantycznej historia Dżoany/Joaśki mogłaby odnieść spory sukces. Jako głęboka powieść obyczajowa nie sprawdza się zupełnie.

Wracam w niezawodne i bezpieczne ramiona kryminałów i thrillerów, może nawet sobie włączę "Tylko mnie kochaj" skoro już zostałam niespodziewanie wprowadzona w takie klimaty.

Moje 5/10.