Lekka praca nie istnieje recenzja

Po wypaleniu zawodowym, porzuceniu pracy i krótkiej przerwie na złapanie oddechu — bohaterka poszukuje miejsca dla siebie. Zależy jej na zawodzie niezbyt wymagającym, a już na pewno nie angażującym na tyle, by nawet po powrocie do domu, myślami wciąż być w miejscu zatrudnienia. I tutaj pojawia się pierwszy problem. Kobieta jest zmęczona, ale ambitna, więc nieważne, czego dotyczy jej praca — zawsze sprawdza się w niej dobrze, zawsze emocjonalnie się angażuje. Monitoruje podejrzanego, tworzy ogłoszenia do autobusu, wymyśla teksty na opakowania krakersów, rozwiesza plakaty i zajmuje się leśniczówką. Skacze między zawodami, zwykle z własnego wyboru, ale nigdzie nie znajduje spokoju. Są momenty, gdy nawet sama zapomina, dlaczego zdecydowała się na dane stanowisko, gdy postanawia zmienić swoje oczekiwania zawodowe, gdy zatraca siebie lub kładzie na siebie zbyt wielką presję. Często miota się między tym, czego chce, choć doskonale wie o tym, czego nie chce. Podobno mieszka z rodzicami i podobno ma przyjaciół, ale nie znajduję się w powieści dla nich miejsce. Jest tylko Ona — kobieta po trzydziestce, która próbuje swoich sił w kolejny miejscu. Bez hobby, bez większych aspiracji. Z osobowością raz uległą, raz asertywną.

Fabuła powieści to opisy kolejnych stanowisk, subtelne odbicie społecznych oczekiwań oraz niewinna dawka surrealizmu. Jest to historia spójna, a jednak na tyle powolna i niepozorna, że wiele razy zastanawiałam się, dokąd ona tak właściwie dąży. A jednak wciąż dobrze się ją czytało, nawet jeśli im dalej w lekturze, tym dalej od wniosków innych niż, że lekka praca po prostu nie istnieje.

Chciałabym powiedzieć więcej (może coś o szczątkowym czarnym humorze czy hipokryzji głównej bohaterki), ale nadmiar moich słów sprawia, że z powieści Kikuko Tsumura ulatuje mgiełka niewiadomego. Mgiełka, która dodaje uroku. W dodatku odbiory bohaterki są u czytelników tak różne, że wolę nie sugerować własnych wniosków. Dlatego niech wystarczy Wam, że lektura była przyjemna, choć jednocześnie bezcelowa (zero emocji, zero przemyśleń), co tym razem mi nie przeszkadzało.

przekł. (niestety z angielskiego) Paweł Szadkowski

(Dla uzupełnienia informacji z okładki: Autorka w 2008 roku dostała nagrodę Akutagawy za powieść „Potosu Raimu no Fune“/„ポトスライムの舟“. Niestety u nas jeszcze nie ma jej na rynku.)