Drowning Souls recenzja

Ava Reed po raz kolejny zaprasza nas do Szpitala Whitestone, kontynuując historię młodych lekarzy, którzy nie tylko walczą o ludzkie życie, ale także mierzą się z własnymi demonami. „Drowning Souls”, druga część serii, zabiera nas w świat Sierry Harris i Mitcha Rivery – dwojga ambitnych rezydentów, których łączy rywalizacja, a dzieli wszystko inne… przynajmniej na pierwszy rzut oka.

Już od pierwszych stron powieści zostajemy rzuceni w wir wydarzeń. Tragiczny wypadek w szpitalu staje się punktem zwrotnym nie tylko w fabule, ale również w relacjach bohaterów. Sierra, skoncentrowana na swojej karierze i dążąca do perfekcji, niespodziewanie musi zmierzyć się z emocjami, które wywołuje w niej Mitch. Arogancki i pewny siebie lekarz okazuje się nie tylko godnym rywalem, ale także kimś, kto stopniowo burzy jej mur obojętności.

Reed z wprawą maluje emocjonalny pejzaż tych bohaterów. Obserwujemy, jak Sierra i Mitch stopniowo odkrywają siebie nawzajem, a ich relacja rozwija się od wzajemnych droczeń po bardziej intymne i skomplikowane uczucia. Co więcej, autorka z dużą wrażliwością przedstawia ich zmagania z traumą i konsekwencjami dramatycznych wydarzeń. Sierra, która obawia się, że emocje osłabią jej zawodową determinację, i Mitch, walczący z własnymi bliznami, zarówno fizycznymi, jak i psychicznymi, stają się postaciami z krwi i kości, którym łatwo kibicować.

Jednym z największych atutów tej historii jest doskonale oddany klimat szpitala, pełen napięcia, poświęcenia i trudnych decyzji. Reed nie tylko zadbała o emocje bohaterów, ale także o wiarygodność świata medycznego. Dzięki słowniczkowi medycznych terminów, nawet osoby nieobeznane z tym środowiskiem mogą w pełni cieszyć się fabułą powieści.

Warto także podkreślić subtelny balans pomiędzy wątkiem romantycznym a zawodowym. Rywalizacja Sierry i Mitcha przekształca się w rodzaj relacji opartej na wzajemnym wsparciu, co nadaje historii głębszego wymiaru. Choć niektórym może brakować wyrazistszej chemii między bohaterami, ich powolne zbliżanie się do siebie jest uzasadnione fabularnie, przez co jeszcze bardziej realistyczne.

Zakończenie powieści, zgodnie z tradycją serii, zostawia nas w zawieszeniu, z niecierpliwością oczekujących na kolejną część. Ten cliffhanger doskonale wpisuje się w dynamikę serii, przypominając o najlepszych momentach znanych seriali medycznych, takich jak „Dr House” czy „Grey’s Anatomy”.

Choć „Drowning Souls” oceniam ciut niżej niż „High Hopes”, to wciąż jest to niezwykle satysfakcjonująca lektura. Relacje między bohaterami, realistyczne przedstawienie życia w szpitalu oraz emocjonalna głębia sprawiają, że jest to idealna pozycja dla fanów romansów z tłem medycznym.

Czekam z niecierpliwością na historię Maisie i Granta 🔥. A jeśli kochacie historie oparte na emocjach, ambicji i trudnych wyborach, „Drowning Souls” będzie dla Was idealnym wyborem 🙌🏻.

Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od @wydawnictwopapieroweserca (współpraca reklamowa) 🩷.