Człowiek z lasu recenzja

“O wschodzie słońca znaleźli ją na brzegu jeziora. W piżamie przesiąkniętej krwią, stała w wodzie na płyciźnie. Chlupoczące fale obmywały jej stopy i powoli zabarwiały się na czerwono. W zaciśniętej ręce trzymała nóż…”- brzmi interesująco, nieprawdaż? Niestety, jest to chyba jedyny ciekawy cytat pochodzący z książki „Człowiek z lasu” Phoebe Locke, książki, którą ostatnio miałam możliwość przeczytać.

Legenda o tytułowym człowieku z lasu, rodem z Internetowych creepy-past o Slendermenie, przewija się przez całą powieść, lecz potraktowana została w niej lekko po macoszemu. Podczas jej lektury miałam trudność z określeniem, jaki jest tak naprawdę główny jej motyw. „Człowiek z lasu” rozpoczyna się opisem spotkania dziewczynek w lesie, podczas którego przekazują sobie one legendę o tym tajemniczym stworze. Następnie im dalej w las, tym więcej postaci zostaje wprowadzonych i każda z nich miesza się ze sobą, lecz żadną z nich autorka nie akcentuje w żaden sposób, aby czytelnik miał jasność, jaki jest właściwa fabuła. Młode małżeństwo, Sadie i Miles, próbują cieszyć się wspólnym życiem pomimo dziwnych omamów kobiety. Ostatecznie opuszcza ona męża po narodzinach córeczki, zostawiając ją z dziesięciodniową Amber. Następuje skok, w którym wprowadzona zostaje kolejna bohaterka: Greta, asystentka reżyserki filmu o życiu Amber, teraz już dorosłej, oskarżonej o zabójstwo. W międzyczasie dowiadujemy się, że po szesnastu latach do życia Milesa i jego córki powraca Sadie, sądząc, że poradziła ona sobie z klątwą związaną z Człowiekiem z Lasu. Wierzyła ona, że jej ucieczka pomoże uchronić Amber przed przedwczesną śmiercią, bowiem: „Człowiek z Lasu zabiera córki”. Gdy przyzwyczaimy się do tych przeskoków między relacjami z powstawania filmu a retrospekcjami z roku powrotu matki, kolejne postacie wkraczają do ich życia w osobie Leanne i jej córki Bettie, przyjaciółki Amber. Cała uwaga zostaje przeniesiona znowu na nowych bohaterów. Niestety, dla mnie takie nagłe zmiany nie były logiczne.

Jak mam być szczera, dopiero końcowe pięćdziesiąt stron były w miarę ciekawe. Nie odczułam jednak żadnego klimatu związanego z jakimiś tajemniczym prześladowcy, czy też dreszczyku emocji, czy strachu przed Człowiekiem z Lasu. Przeciwnie, lekko podczas niej się wynudziłam.

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca 😊