Lecę. Piloci mi to powiedzieli recenzja

Lot samolotem nigdy nie wzbudzał we mnie emocji. Wsiadam, lecę, wysiadam. To tak jak jazda pociągiem tylko, że zamiast po torach wzbijamy się w przestworza. Co prawda świata z lotu ptaka jest piękny, ale z dołu też budzi zachwyt. To tak jak z górami. U podnóża też zachwycają swym pięknem i majestatycznością. Jednak jako miłośniczka reportaży, nie przejdę obojętnie obok ciekawych i nowych pozycji. Tym bardziej, kiedy wychodzą z rąk tak dobrego wydawnictwa.

Lecę. Piloci mi to powiedzieli to zbiór rozmów, jakie autor przeprowadził z pilotami i pilotami zarówno samolotów pasażerskich, jak i mniejszych maszyn. W swoim otoczeniu nie mam osób, które wykonują tę profesję, więc z jeszcze większą ciekawością sięgnęłam po pozycję w nadziei, że podniebny świat stanie przede mną otworem. Czy tak się stało?

Swoją opowieść autor zaczyna zasypaniem czytelnikami liczbami i skomplikowanym słownictwem, które bliskie jest tylko osobom z branży lotniczej. Rozumiem zamysł, ale kiedy przez pół książki czytamy tylko o silnikach, wymiarach czy innych częściach, to powoduje to nie tyle, ile znużenie, ale i irytacje. Dalej jest już trochę lepiej, bo przechodzimy do ciekawszej części o życiu i codziennie pracy pilotów. Jednak czegoś tu było za mało. Skoro druga część tytułu brzmi "Piloci mi to powiedzieli", to liczyłam na jakieś opisy niecodziennych przypadków, może jakieś nieprzewidziane lądowania czy ciekawe smaczki o pasażerach z piekła rodem. Niestety, takich opisów jest bardzo mało. Szkoda, bo przecież praca pilotów, to nie tylko zachwycanie się widokami, ale ciężki kawałek chleba.

Pod koniec czułam już tylko znużenie, bo zamiast czytać o pilotach, stałam się niemym świadkiem dyskusji pomiędzy lotnikami czy komputery zastąpią człowieka, czy też nie. Czy podniebna profesja, to już przeżytek, czy może nie da się jej niczym zastąpić?

Sam pomysł na reportaż ciekawy, jednak wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Za dużo branżowej nomenklatury, a z mało codziennej, zwykłej pracy. Na całe szczęście reportaż jest krótki, więc moje męki nie trwały długo.