Lato utraconych recenzja

"Lato utraconych" to drugi tom cyklu, którego bohaterką jest emerytowana 73-letnia policjantka Krystyna Lesińska. Co prawda jest to druga książka, drugi tom, ale "Lato utraconych" jest prequelem otwierającej cykl "Wiosny zaginionych" - tym razem cofamy się w czasie o blisko 20 lat i poznajemy młodą Krystynę, która zmaga się z ciężkim śledztwem, które ma miejsce tuż po śmierci jej męża. Krystyna ma tu 52 lata i wciąż pracuje w policji.

"Lato utraconych" ma w sobie więcej kryminału niż obyczajówki. Jak "Wiosna..." była połączeniem obu tych gatunków tak tu już mamy pełnokrwisty kryminał. Gdzieś tam mimochodem poznajemy Krystynę od strony prywatnej, ale jest to tak subtelne, że niemal niezauważalne - autorka mocno skupiła się na kryminalnej intrydze i od czasu do czasu wplatała w nią wątki z życia Krystyny. Nie nachalnie lecz bardzo subtelnie. Druga część według mnie jest lepsza, bardziej wciągająca no i ta zagadka... Bardzo mi się podobała. Uprowadzenie małego dziecka, jego ucieczka z rąk porywaczy, powrót do rodziny i kolejna tragedia.... Autorka wszystko tak fajnie skonstruowała, że nie sposób tu czegokolwiek się domyśleć. Co łączy sprawę uprowadzenia sprzed 12 lat oraz morderstwo rodziny, które ma miejsce obecnie? No i przede wszystkim czy w ogóle coś łączy te dwa wątki? Poszlak i mylnych tropów znajdziecie tu mnóstwo. Mało tego: czym więcej czytamy tym większych nabieramy wątpliwości co tak naprawdę miało miejsce w Pogańskim Młynie. Autorka bardzo dobrze zamydla nam oczy i ostatecznie (przynajmniej w moim przypadku) prawda wychodzi na jaw dopiero na końcu książki, z ust samej Krystyny. A prawda ta jest mocni, bardzo mocno zaskakująca. Aż przyjemnie było to czytać. W życiu nie przyszło by mi do głowy takie rozwiązanie sprawy! No ale jak Krystyna zaczęła tłumaczyć wszystkim co i jak (podobnie jak w końcówce "Wiosny..."), to nagle wszystko stało się jasne i logiczne. Powiedziałabym, że genialne w swojej prostocie, choć dość zawiłej ;)

Książka wciąga od samego początku a niebanalna i szczerze mówiąc świetna historia i kryminalna zagadka sprawia, że od książki ciężko się oderwać. Czyta się i czyta, żeby w końcu poznać rozwiązanie i zakończenie. Narracja dwojaka - raz czytamy książkę z perspektywy Krystyny, która wypowiada się w pierwszej osobie a raz śledzimy ją okiem innych bohaterów, którzy umiejscowieni są w trzeciej osobie. Skoki są dość częste ale mnie to nigdy w książkach nie przeszkadza. Rozdziały są dość długie, więc nie trzeba się znowu aż tak często przestawiać. Myślę, że ci, którzy nie lubią takiej połączonej narracji jakoś to przeboleją i dadzą radę przeczytać, bo książka naprawdę jest świetna.

Podsumowując: bardzo dobry kryminał. Dużo lepszy niż pierwsza część ("Wiosna zaginionych"). Akcja wciąga od początku i trzyma w napięciu do samego końca, aż do rozwiązania, które jest mega zaskakujące i mega dobre. Jestem zachwycona zarówno tą książką jak i całą serią i z niecierpliwością czekam na "Jesień zapomnianych".