Topiel recenzja

Wiele utworów zostało wydanych na rynku muzycznym w 1997 roku, jednak jest jeden wyjątkowy, który ma wyjątkowy wydźwięk do dzisiaj. "Moja i twoja nadzieja 97'"-bo tak brzmi pełny jego tytuł-to utwór zespołu Hey zadedykowany ofiarom wielkiej powodzi, tzw. powodzi stulecia, która miała miejsce w wakacje 1997 roku. Podczas tworzenia tego utworu zaangażowano wielu popularnych w tamtych czasach artystów, którzy ukazali, że solidarność wśród narodu jeszcze nie zaniknęła. Niewielu jednak wie, że pierwszym zalanym miastem były Głuchołazy, położone blisko granicy z Czechami. I to właśnie tam, dwadzieścia trzy lata po tych tragicznych wydarzeniach powstanie książka „Topiel” Jakuba Ćwieka opowiadająca o tych wydarzeniach. Opis od wydawcy twierdzi, że jest to thriller obyczajowy i porywająca opowieść o przyśpieszonym kursie dojrzewania, połączenie Stranger Things i „To” Stephena Kinga. Nie było źle, ale też było porywająco, zależnie z jakiej perspektywy oceniać tę oryginalną powieść.

Czwórka chłopaków-Kacper, Darek, Józek i Grzesiek spędzają beztroskie lato w Głuchołazach. Ich przygody mijają wśród padającego deszczu, ale kto by się przejmował taką głupotą. Nie przewidują, że te niepozorne warunki atmosferyczne zmienią malutką rzeczkę w rwący potok i spowodują, że to właśnie ich miasto po raz pierwszy dotknie wielka powódź. Angażują się w pomoc powodzianom, podczas której znajdują martwe ciało z plecakiem pełnym dolarów. Znalezisko to powoduje ich radość i nadzieję, że ich los się odmieni. Lecz jak to zwykle bywa pieniądze szczęścia nie dają a i są źródłem wielkich nieszczęść…

Jak już mówiłam moja ocena jest zależna od tego, kto czego szuka w tej pozycji. Jeżeli chcemy ją ocenić ze względu na opis samej powodzi i ludzkich zachowań podczas niej to w mojej ocenie nie jest źle. Osobiście nie pamiętam tamtych wydarzeń, znam je jedynie z opowiadań, lecz dla mnie było to wiarygodne odzwierciedlenie wymiaru tragedii. Nie odczułam żadnej nadmiernej eskalacji, ale też zaprezentowana była walka o dobytek ludzki. Jeżeli jednak szukamy tam thrilleru obyczajowego to nie za bardzo odczułam dreszczyku emocji podczas lektury. Większy nacisk położony jest na zaprezentowanie stanu emocjonalnego czwórki przyjaciół, ich wahań, odczuć i przemyśleń. Tzw. ‘Luźne Kartki’ obrazują przyczyny tragedii, jaką kończy się powieść. I owszem, cała czwórka ukazana jest w sposób typowy dla nastolatków z lat 90., lecz czasami ich ‘szwendanie się’ i działania były same w sobie bezcelowe, nie widziałam w nich sensu.

Podsumowując, nie była to zła powieść, lecz dla mnie zainteresowanie akcją rozpoczęło się zdecydowanie zbyt późno, żebym stwierdziła, że mnie porwała. Lecz sami przekonajcie się na własnej skórze, czy więcej jest tam Stranger Things czyTo. Obstawiam to pierwsze 😉

Moja ocena to 6/10.

Dziękuję za możliwość przeczytania Wydawnictwu Marginesy!