Czerwona baśń recenzja

Za wioską był las. Gęsty i zielony. W lesie zaś były ścieżki. Ścieżkami tymi podążały dziewczynki z wioski. Każda z nich, bez wyjątku, odziana była w czerwony płaszczyk z kapturem. Płaszczyki i dziewczynki były częścią umowy między wioską, a Tą.
O Tej mówiło się różne rzeczy. Że mieszka w głębi lasu, że pożera ofiarowane jej dziewczynki. Ta nie miała imienia. I tak każdy wiedział, o kogo chodzi.
Dziewczynek ludziom z wioski nie było specjalnie szkoda - w końcu w las szły najbrzydsze, najmniej chciane, będące dodatkową gębą do wykarmienia.

Jedną z nich była Gretel. Najmłodsza, nijaka, takie rozczarowanie ojca i kłopot dla matki. Gdy więc nadszedł czas i dziewczynka została wytypowana jako ofiara dla Tej, nie było to dla niej zdziwieniem. Założyła płaszczyk i ruszyła przed siebie leśną ścieżką.
A potem spotkała Licho. I spotkała też Wilka.

Ale Wilk w tej bajce nie jest tym, kim się wydaje.

Jest jeszcze Jadis, inna dziewczynka, przed laty wyprawiona do lasu z koszyczkiem wypełnionym pysznościami. Dla babci, a jakże. To własnie jej smutek sprawił, że na polance wykwitły czerwone jak krew maki.


,,Czerwona baśń'' Wiktorii Korzeniewskiej jest krótką objętościowo powieścią skierowaną do dorosłego czytelnika. Historia Gretel i Jadis została mocno osadzona na fundamentach zbudowanych z różnych baśni, legend i podań. Ba! Autorka pełnymi garściami czerpała ze słowiańskiego i rosyjskiego folkloru, i wyszło jej to nad wyraz dobrze.
Jeśli jednak oczekiwaliście, że będzie to baśń lekka, jasna, zakończona happy-endem, to muszę Was rozczarować - otrzymacie raczej coś w stylu najlepszych, nieocenzurowanych mrocznych i ponurych baśni braci Grimm.
,,Czerwona baśń'' jest bowiem opowieścią momentami naprawdę makabryczną i tym lepiej makabrę tę widać i czuć, im bardziej baśniowy klimat się staje. Rzeczy upiorne, odpychające i przerażające mocniej do nas trafiają poprzez kontrast z otoczeniem. To co piękne przeplata się z tym co straszne, to co dobre z tym, co okrutne, to co delikatne i miłe z tym, co ostre i niebezpieczne.

Ciekawe w ,,Czerwonej baśni'' są również niektóre przemyślenia dotyczące żalu, straty, gniewu, wybaczenia czy przemijania. To coś nad czym można zatrzymać się nawet na dłuższą chwilę, można się nad tym pochylić i pomyśleć.

Powieść Korzeniewskiej jest powieścią dobrą. Nie zmienia to jednak faktu, że żywię wobec niej nieco ambiwalentne uczucia. Wydaje mi się, że to z powodu zakończenia i wniosków, jakie na jego podstawie wysnułam.
Ale może Wy zrozumiecie je inaczej?