Rytuały wody recenzja

Pierwszy tom mnie nie zachwycił, a tu jest już tylko gorzej. Ta część jest po prostu nudna, a w przypadku kryminału jest to grzech niewybaczalny. Baskijskich realiów, które ubarwiały wcześniejszą część, właściwie brak (wątek historyczny krąży wokół Celtów).
Poza tym, zamiast ekscytować się śledztwem, ziewałam nad kolejnymi opisami osobistych rozterek Krakena. Straszna z niego oferma, a Alba jest otwarcie mówiąc nieznośna od początku do końca; rozumiem, że jest w trudnej sytuacji, ale akurat Unai nie jest tu niczemu winien i trzeba być wredną małpą, żeby się wyżywać na kochającym facecie za grzechy poprzednika.
W dodatku szczerze nie znoszę kryminałów, w których ściśle miesza się życie osobiste detektywa/policjanta z prowadzonym śledztwem. Nie wiem, czy też to zauważyliście, ale jak się poczyta i poogląda nowsze produkcje, to wygląda na to, że przestępcy głównie czyhają na rodziny, dziewczyny i narzeczone policjantów, rabują banki nie dla forsy, tylko żeby wkurzyć pana detektywa, bomby podkładają, by zepsuć mu reputację i tak dalej. Tu oczywiście też tak wyszło, że współczesne zbrodnie plączą się z młodzieńczymi przygodami Unaia i komplikują mu osobiste życie. Prawdopodobieństwa to nie narusza, ale szczegółowe roztrząsanie zamierzchłych wydarzeń setnie mnie znudziło. Jak będę chciała poczytać o nastoletnim romansie i kumplach poróżnionych przez dziewczynę, wiem gdzie się zgłosić.
Kraken jest ponoć najlepszym profilerem w kraju, ale fakty dostrzega dopiero wtedy, kiedy walną go w nos (nieraz dosłownie). A sytuacja, w której czytelnik już wie o różnych rzeczach i niecierpliwi się, kiedy to dotrze do tego matoła głównego bohatera, nie wpływa dobrze na odbiór fabuły. Z drugiej strony, liczba osób w otoczeniu Krakena, które okazują się kimś innym niż się zdawało lub wplątane są w zdarzenia z jego przeszłości, zdecydowanie przekracza granice mojej wiary.
Z innych smaczków: policyjny detektyw, który woli oddać swoje sekrety w ręce hakera niż kolegów z pracy, a potem dziwi się konsekwencjom, znana i znienawidzona reakcja "muszę to załatwić sam", no i naprawdę żenujący finał.
Mam dodatkowy, poza czysto hedonistycznym, powód, by przeczytać część trzecią, ale już się boję.