Ania na Uniwersytecie recenzja

Marzenia odżyły na nowo i to ze zdwojoną siłą. Ania żegna się z Avonlea, by rozpocząć naukę na uniwersytecie.  To właśnie tam przyjdzie zmierzyć się jej z trudnymi wyborami i konsekwencjami własnych decyzji, jakie będzie podejmowała. Złamie wiele serc, by poznać tego „swojego wymarzonego księcia z bajki” – Roberta.  Wśród nowych przyjaciół oraz bogatego adoratora, nie dostrzeże najważniejszego: prawdziwej miłości. 

Nigdy nie lubiłam studenckiego życia, czy to w powieściach, filmach lub realnym życiu. Niedojrzali, wprost głupi rzekomo-dorośli-ludzie, zachowujący się gorzej od stada pawianów. W tym przypadku nie było inaczej.

Ania stała się Andzią. O tak! Po tej książce, tylko tak miałam ochotę ją nazywać. Bo jak mogła łamać komuś serca w tak okrutny sposób? I jak mogła tak karygodnie potraktować Gilberta?! 
Przyznam, że z miejsca znienawidziłam tego całego Roberta. Każdy rywal Gilberta był dla mnie wstrętnym, podstępnym jaszczurem, a ten utopijny ideał tym bardziej. Nudny, drętwy kołek.

Wiem, że trochę się wczułam (czytaj: ogromnie), ale jak tu przejść bez emocji, skoro czekała nas tak długa droga bohaterki do (w końcu!) zmądrzenia? Na końcu mogłoby się zdawać, że słyszę pochwalne pieści płynące prosto z Nieba. Zakończenie wynagrodziło mi, choć trochę tą całą mękę, jaką zgotowała mi bohaterka.