Laleczki skazańców. Życie z karą śmierci recenzja

Nie jestem zbyt romantyczna ale nawet na mnie przygnębiające wrażenie robi ślub, podczas którego obecna jest tylko panna młoda i urzędnik bowiem pan młody nie może stawić się na ceremonii, będąc osadzonym w celi śmierci.

Laleczki więźniów - bo tak lekceważąco nazywane są kobiety, które - najczęściej najpierw listownie - zawierają znajomości z przebywającymi w zakładach zamkniętych mężczyznami, są fenomenem amerykańskim ale panie korespondują z więźniami pisząc z wielu, także europejskich, miejsc. W swoim reportażu Linda Polman podejmuje ten niezwykle ciekawy socjologicznie temat w nawiązaniu do najbardziej szczególnego wypadku - gdy wybrankiem dziewczyny jest człowiek, na którym ciąży kara śmierci. Tutaj zatem liczy się jeszcze jeden, ważny czynnik - a jest nim czas, gdyż ten z wiadomych przyczyn może być bardzo ograniczony.

Okazuje się, że z wykonywaniem wyroku rzecz ma się bardzo różnie zatem zdarza się, że osadzeni latami czekają na swój ostatni dzień, czasem jednak maszyna wykonawcza przyspiesza i w ciągu roku zabójczym zastrzykiem - ten jest obecnie najczęściej stosowanym w Ameryce środkiem - traktuje się dziesiątki osób. Zegar tyka a i wizyt przysługującym przyjaciółkom czy żonom nie jest zbyt dużo, poświęcają więc one często niemal cały swój czas i oszczędności, by na kolejne widzenie móc przylecieć i - możliwe, że po raz ostatni - zobaczyć się z ukochanym.

Mogłabym długo pisać o "Laleczkach skazańców", reportaż pod tym tytułem jest niezwykle ciekawy i stara się ukazać te wyjątkowe relacje z różnych perspektyw, przy czym stroni raczej od uogólnień a skupia się na kilku konkretnych sylwetkach, przez co nie aspiruje do ukazania jakiejś jednej prawdy a raczej towarzysząc pozwala nam zajrzeć w ten osobliwy świat par, których współżycie (nie fizyczne, takowe jest zupełnie wykluczone) przypomina trochę relacje z zabawką Tamagotchi. Autorka przybliża nam również zawiłości teksańskiego więziennictwa, sporo dowiemy się o samej karze śmierci i sposobach jej współczesnego stosowania, które - wbrew przekonaniu o humanitarnym kontekście uśmiercającego zastrzyku - niesie za sobą również wiele problemów natury technicznej już choćby takich jak dostęp do koniecznej mieszanki leków i personelu, który te zabiegi może skutecznie wykonać.

W całym tym orbitarium rozgrywa się relacja przywodząca mi trochę na myśl bajkę "Piękna i bestia", z tym, że tutaj z góry wiadomo, że happy endu nie będzie. Dlaczego zatem kobiety podejmują ten trud, biorąc na barki odpowiedzialność za samotność będącego w celi mordercy? Co nimi kieruje, w jaki sposób rodzi się w nich ów uczucie, poprzez które tracą często większość znajomych? W jaki sposób tłumią czy zupełnie ignorują fakt, że ich wybranek nie znalazł się za kratkami przez przypadek? Czy wszystkie wierzą w niewinność swoich ukochanych? Zapewniam, że lektura "Laleczek" wzbudzi w was o wiele więcej pytań. Czytajcie!