Toksyna recenzja

“Toksyna” okazała się dla mnie podróżą po dotkliwych skutkach życiowych zmian. Rozmaitych - tych spowodowanych ludzką tragedią, odsłonięciem prawdziwego ja, słabością natury ludzkiej, czy w końcu wynikających z upływu bezlitosnego czasu.

Zdecydowana większość bohaterów powieści doświadcza istotnej zmiany, która przekierowuje wektor, jakim biegnie ich dalsze życie. Inspektor Jacek Głuch ląduje na emeryturze, przeżywając rozstanie z Agatą Różycką i zaglądając w mrok paraliżującej samotności, którą jest w stanie uleczyć jedynie flirtując z alkoholem. Maciej Czerski awansuje w policyjnej hierarchii, ale zamiast cieszyć się z przywilejów brakuje mu dotychczasowego partnera. Przemiany własnego charakteru, spojrzenia na świat i życiowych priorytetów doświadcza, niepokorna dotychczas, Rozalia Różycka. Z kolei coming out Miłosza Szatkiewicza przynosi mu odrzucenie przez rodzinę i zawodową banicję.

Tym jednak, co czyni kontynuację “Sygnatury” powieścią dostającą się do krwiobiegu czytelnika, biorącą we władanie jego emocje i zatrzymującą łzy pod powiekami, jest coś zupełnie innego. To relacje międzyludzkie, które są kanwą historii bohaterów. Toksyczne, chwilami amorficzne, będące wynikiem przeżycia dotkliwej straty, a w ślad za nią zaniku sensu swojego życia na długi okres czasu. A na to wszystko nakłada się unikalny styl Sylwii Bies, który powoduje, że literacka fikcja staje w szranki z niejednym socjologicznym, czy psychologicznym studium ludzkiej tragedii.

Co wspólnego ma zaginięcie Sandry Mrówczyńskiej z morderstwami innych nastolatek? Czy Natasza Krawiec, nowa śledcza w szeregach kamienieckiej policji, okaże się wystarczająco przebiegła, by rozwikłać tę zagadkę? Czy Rosie R. dotrze do informacji, które są dla policji nieosiągalne? Czy rodzina okaże się spokojną przystanią, czy wzburzonym morzem, którego fale przynoszą kłamstwo, ból i cierpienie?

By zaostrzyć Wasze apetyty na lekturę dodam jeszcze, że pomiędzy głównymi rozdziałami przemówi do Was morderca. Wy zaś będziecie się zastanawiać, czy wdarliście się do jego umysłu, czy też piszecie wspólnie z nim pamiętnik, kreśląc kolejne zdania krwią nastoletnich ofiar.

Jeśli podobała Wam się pierwsza część serii, “Toksyna” z całą pewnością przekroczy Wasze oczekiwania, bo Sylwia Bies jest po prostu w życiowej formie.