Kuchnia recenzja

Ta niewielka książeczka to błyskotliwy debiut Yoshimoto Banany, która napisała ją, mając zaledwie 23 lata. Wraz z jej pojawieniem się na rynku japońskim, w kraju Kwitnącej Wiśni zapanowała prawdziwa „bananomania”. Nie ma się czemu dziwić, gdyż pisarka dała czytelnikom całkiem nowe danie. Przedstawicielka nowej fali, porównywana z Harukim Murakamim głównie ze względu na klimat niesamowitości i dziwności, przedstawia współczesną Japonię. Opisuje świat młodych dziewczyn do tej pory ignorowany przez wielkich pisarzy japońskich. Jednocześnie autorka mierzy się z mocnymi tematami – śmiercią, obsesjami i zmianą płci. A wszystko to napisane tradycyjnym stylu mono no aware, co można przetłumaczyć jako odnalezienie piękna w odrobinie smutku.
Urok tej książki polega też na tym, że nie trzeba być specjalistą od japońskiej kultury, żeby zrozumieć jej świat i system wartości. Przede wszystkim dlatego, że Banana, wprawdzie powściągliwie, ale umiejętnie przemyca koloryt swej kultury. Zaskakujące jest też to, że powieść swą sennością i nierealnością przypomina filmy Almodovara. Oboje w podobny sposób tworzą udziwnioną nierzeczywistość, by w niej odbić otaczający świat.
Nieco słabsze jest drugie opowiadanie tomiku. Jest dobrym uzupełnieniem tytułowego tekstu, ale wobec mistrzostwa stylu „Kuchni” wydaje się wtórne.
Niemniej, warto ulec bananomanii.

www.bookszpan.bloog.pl