Tkanki recenzja

„Strata. Kiedy twoje serce jęczy z bólu. Kiedy nic nie może wypełnić tej pustki. Kiedy wszystko traci sens i znaczenie. Najgorsza ze strat. Ta świadomie wybrana.”

Po debiucie Dominiki van Ejkelenborg, według mojej oceny niezbyt udanym, postanowiłam nie poddawać się tak łatwo z twórczością tej pani. Na szczęście nie rozczarowałam się.

TKANKI to opisany dramat, który może spotkać każdego z nas.
Choroby przychodzą niespodziewanie, zabierając część siebie, siejąc spustoszenie, nie tylko w duszy chorych, ale także osób bliskich, które ze strachu, umierają z dnia na dzień.
Tragedia którą przedstawiła nam pisarka, jest świetnie napisana. Porusza w nas najczulsze struny. Każdy z nas obawia się zawisnąć nad krawędzią śmierci.
Może sama książka nie jest zaskakująca, nie możesz też spodziewać się wyścigu z czasem, za to sama powieść zaciekawia, nie mogąc doczekać się co będzie dalej.
Mocno zarysowane charaktery postaci, tak od siebie różnych, (dla mnie strasznie irytujących). Ich punkt przedstawienia zdarzeń, szansa wypowiedzenia własnej, odrębnej historii.
Polecam, nie tylko po to, żeby zrozumieć na czym polega przeszczep serca.

„Ludzie myślą, że podążanie za głosem serca to zawsze niezwykła piękna przygoda, fanfary i płatki róż pod stopami, fajerwerki i wiatr w rozpostartych skrzydłach. Pomyłka. Droga, którą wskazuje nam głos serca, prowadzi często przez bagna i grzęznące piaski, przez szkliste szczyty, które kaleczą stopy, wzdłuż niebezpiecznych krawędzi tuż nad przepaścią. Podążanie za głosem serca to pot, krew i łzy. I samotność, bo w rezultacie musisz przejść przez to sam.”