Pod Czerwonym Aniołem recenzja

Czarny humor, biała pierzyna, czerwony anioł.

Mój nastrój „ponurego żniwiarza” trwa, więc jedyne, po co mogę sięgać w tym czasie, to czarny humor. W to mi graj. Dość niespodziewanie na mojej półce pojawił się Alex Rogoziński i jego „Pod Czerwonym Aniołem”. Zagadki kryminalne. Lubię to. Ostry humor. Uwielbiam. Trochę nie pasowała mi okładka do złotej jesieni, ale listopad zaskoczył nas śniegiem. I wszystko się zgadza.

Tatry i morderstwo

Jedenaścioro gości trafia do małego pensjonatu w Tatrach. Zupełne odludzie, na którym nie ma zasięgu. Wymarzone warunki, by spędzić ostatnie dni roku. Piękne krajobrazy, magiczny klimat. Ale nie tym razem. Już w prologu autor nas wrzuca w wir wydarzeń. Gdy policjanci wchodzą do środka, odkrywają okrutną prawdę: „Zostałam tylko ja. I morderca!”. Potem wracamy do początków. Poznajemy imiona i nazwiska naszych bohaterów, obserwujemy ich przygotowania do wyjazdu. Okazuje się, że są ze sobą powiązani, każdy na zupełnie inny sposób. I każdy wydaje się bardzo podejrzany.

Czerwona sukienka i trucizna

Niesamowicie spodobał mi się pierwszy rozdział. Elegancka kobieta, przepiękna i intrygująca Eliza, przygotowuje niespodziankę dla swojego męża. Wkłada czerwoną sukienkę, przygotowuje kolację. Gdy pojawia się Maciej, wszystko przebiega w zaplanowany sposób. Niczego nie podejrzewa. Rozmowa jest pełna kurtuazji. Ale w końcu dochodzi do konfrontacji. Nie przewidział, że jego żona dotrze do tej drugiej. Ale czy można jej ufać? I co zamierzają zrobić z ciałem?

Układanie puzzli

Kilka morderstw i jedna zagadka. Klasyczny kryminał, w którym wszyscy podejrzani znajdują się w jednym miejscu, a my zastanawiamy się kto zabił. Dodatkowym atutem książki Alka Rogozińskiego jest oczywiście humor. Skoro nawet ja się uśmiechałam, to Wam też to grozi!