Reprieve recenzja

*współpraca reklamowa z Julią Sander i wydawnictwem NieZwykłym*

Długo wyczekiwany finałowy tom dylogii, kontynuujący historię Fallon. Akcja książki rozgrywa się rok po wydarzeniach z poprzedniej części. To trochę trudna i emocjonująca książka, w której nic nie jest takie na jakie wygląda.

Fallon wciąż nie może pozbierać się po ostatnich wydarzeniach. Kobieta staje się marionetką w rękach ojca, otoczona ochroną, pozbawiona bliskich przyjaciół, a także szykująca się do ślubu z mężczyzną, który jej nie kocha, a nawet nie szanuje. Dziewczyna złamana i przybierająca każdego dnia kolejne maski. Do czasu, podczas jednego z przyjęć spotyka kogoś, kto pomoże jej uciec i zmienić swoje życie.

Książka podobnie jak jej poprzedniczka utrzymana jest w mrocznym i tajemniczym klimacie. Jednak jeśli chodzi o fabułę jest tutaj o wiele spokojniej, autorka skupia się na postaci Fallon na jej emocjach i przemyśleniach, powoduje to że początek książki jest trudny, smutny może nawet nużący, bo poza emocjonalnością i zadumą nic więcej się nie dzieje, a fabuła się dłuży. Historia zaczyna nabierać tempa w momencie porwania Fallon, które okazuje się dla niej niemal zbawienne, akcja powoli się rozpędza ale pomimo tego wszytko dzieje się spokojnie i dosyć wolno, ale za to poznajemy więcej szczegółów z życia głównych bohaterów.

Końcówka książki jest bardziej emocjonująca, dzieje się więcej, mamy troszkę manipulacji, sensacji i porachunków, znajdziemy parę plot twistów, które sporo namieszają i dodają historii pazura. Jednak zastosowane zostało tu coś czego bardzo nie lubię, konkretnie przeskok czasowy pomiędzy ostatnim rozdziałem, który kończy się w najmniej pożądanym momencie i epilogiem, który rozgrywa się kilka lat później, i bardzo ogólne potraktowanie czasu pomiędzy, brakuje mi tych szczegółów. Muszę jednak zwrócić uwagę na ciekawą koncepcję dodania na końcu zapisków z dziennika, z których można poznać kilka szczegółów, a nawet się zdziwić.

Podsumowując sama historia jest wciągająca i ciekawa, jednak brakuje mi tutaj akcji, która pojawia się później, niemal na końcówce książki, oczywiście duży plus daję za emocjonalność, ale mam wrażenie, że bardziej w tym tomie skupiamy się na przemyśleniach, które czasem przytłaczają i bardzo zwalniają fabułę, jest ich moim zdaniem za dużo. Cała dylogia daje świetną emocjonującą opowieść o walce z demonami, zemście, odnajdowaniu siebie, o trudnych relacjach rodzinnych, manipulacjach i intrygach, ale także o uczuciu, które nie miało prawa bytu, a przetrwało największe zawirowania.