Arcykapłanka recenzja

Arcykapłanka to thriller psychologiczny, który trudno dawkować. Uwielbiam momenty, gdy pisarz celowo miesza w głowach czytelnika, to mi całkowicie pozwala się zatracić w lekturze. Niesamowicie trudno jest napisać dobry kawał prozy, bazujący na emocjach i przekonaniach czytelnika. Bo jak wejść w jego głowę? Jak przewidzieć jego tok myślowy? A Sylwii Bies się to udaje!

Podobno los jest zapisany na naszych dłoniach i wszystko zostało przesądzone, lecz nie wiem, czy ktokolwiek z nas chciałby zobaczyć Arcykapłankę wyłaniającą się z talii tarota. Małżeństwo Aleksandry i Rafała znajduje się w trudnym momencie. Wydawałoby się, że obydwoje pragną tego samego, lecz coraz bardziej zaczynają się od siebie oddalać. Ich świat poznajemy z perspektywy Oli, zaniepokojonej żony, która chce walczyć o szczęście i miłość, ale nie potrafi już rozmawiać z mężem. Czytelnik może zaobserwować, jak się oddalają od siebie, a zamiast uczucia, jedyne, co stało się codziennością w ich domu, to agresja słowna. Nie jest to typowy klimat domestic noir, gdzie jesteśmy zamknięci razem z bohaterami ich toksycznej relacji. Do gry dołącza też ONA. Nie chcąc zdradzać nic więcej, należy tu jedynie zaznaczyć, że czas na Wasze domysły, zobaczcie, co karty mają z tym wspólnego i kim może być tytułowa Arcykapłanka.

Narracja pierwszoosobowa miesza w głowach. Momentalnie zaprzyjaźniamy się z Olą, która przechodzi ciężkie chwile. Ola jest symbolem każdej kobiety, pragnącej za bardzo, za mocno i obwiniającą siebie za nieudane małżeństwo. W wyniku pewnych okoliczności trafia do wróżki, a karty zaczynają decydować o jej przyszłości. Gdybyście mogli zadać tylko jedno pytanie każdego dnia, czy byście nie skorzystali? Ola wpada w pułapkę, tak walczy o swoje szczęście, że powoli zaczyna zatracać samą siebie i… zdrowy rozsądek. Podoba mi się to, jak zmienia się główna bohaterka na przestrzeni wydarzeń. Zaczynamy czuć duszącą atmosferę, a intryga się zagęszcza. Przestajemy wiedzieć, komu ufać, nie wiemy, kto mówi prawdę. Wizja Oli zlewa się z rzeczywistością, dajemy się porwać wirowi wydarzeń.

Trudno się oderwać, trudno złapać oddech. Ze wszystkich sił chciałam znać prawdę, kto stoi za wszystkimi przeszkodami, które na swojej drodze znajduje Ola. W Arcykapłance nie brakuje emocji, momentalnie czułam się jak główna bohatera i rozumiałam jej pragnienia, bolączki, kibicowałam w walce o swojego męża. Dobry thriller psychologiczny można właśnie po tym poznać, że nie można odłożyć książki na bok, bo ciekawość sięgnęła zenitu, a stopniowane napięcie tylko ją podkręca.