Taniec marionetek recenzja

 Ja i fantastyka? Do tego ta polska? To nigdy nie szło ze sobą w parze, ale gdy koleżanka dała mi tę książkę i powiedziała „czytaj, bo fajne”, to co miałam zrobić?
Przygody Siódmego Regimentu, które zostały przedstawione w „Tańcu Marionetek” Tomasza Nizińskiego, od razu mnie pochłonęły. Sporym plusem jest tu styl pisania autora, który ma ten gawędziarski ton. Jest lekki, wciągający. Nie ma wielu dziwnych imion, nazw czy określeń (jak to w fantastyce bywa). Ich brak wiele ułatwiał, bo ja zazwyczaj się w nich gubiłam.
Nie oznacza to jednak, że nie mamy tutaj mnóstwo postaci. Każda jest jednak na tyle charakterystyczna, że ją łatwo zapamiętujemy. Jak to w fantastyce bywa mamy tu sporo alchemików, łotrów, złodziei i miejskich cwaniaczków, którzy są gotowi ryzykować życiem – ale oczywiście nie własnym.
„Taniec Marionetek” nie jest kolejną wzniosłą lektura o ratowaniu świata i wielkich ideach. Jest to książka o ludziach, którzy chcą się szybko wzbogacić, co niekoniecznie idzie w parze z moralnością i prawością. Każda z postaci ma swoje cele, motywacje. No i te postaci kobiecie, jak one mi przypadły do gustu! Każda jest różnorodna i zostały zaprezentowane w bardzo ciekawy sposób. Bardzo łatwo zżyć się z postaciami, dzięki czemu latwiej jest się wczuć w świat skonstruowany przez autora. Ale, ale… to kto tu jest tytułową marionetką? Kto tak naprawdę pociąga za sznurki?
To mamy fajne postaci, przystępny język, czegoś jeszcze brakuje? Autor serwuje nam ogrom humoru, trochę czarny, odrobinę ponury, często sytuacyjny, ale jest on wspaniałym dopełnieniem klimatu powieści.
Jedynym problemem jaki miałam z tą książka była jej nierówność. Niektóre przygód były bardzo wciągające, a niektóre bardzo mi się dłużyły. Poza tym nie znałam głównego celu jaki przyświecał wszystkim wydarzeniom oraz nie potrafiłam rozgryźć bohatera. Jednak spokojnie, bo okazało się, że „Taniec..” jest pierwszą częścią czegoś większego. Jest to naprawdę dobry debiut, który polecam zainteresowanym. Sama chętnie przeczytam kolejną część! Może jednak polubię się z fantastyką?