Toksyczna Miłość recenzja

Nie rozumiem fenomenu tej książki i niestety nie zrozumiem… To, dlaczego ona ma tyle dobrych ocen, będzie dla mnie zagadką do końca życia… Oczywiście z całym szacunkiem do autorki, ale ta książka pozostawiła po sobie straszny niesmak…

Nie jestem wymagającym czytelnikiem, lubię książki mocne, czasem wręcz niepoprawne. W tym przypadku liczyłam na to, że ta taka będzie – bo w końcu ma tak wiele dobrych ocen! „Toksyczna miłość” porusza sporo wątków, jednym z nich jest maltretowanie, znęcanie się i gwałcenie kobiety…. I powiem tak – z takimi historiami trzeba obchodzić się jak z jajkiem, bo wystarczy trochę przedobrzyć i zamiast stworzyć coś emocjonalnego, mamy historię pełną absurdów, śmieszną i zamiast kibicować bohaterom, to jedyne o czym się myśli, to kiedy ta książka w końcu się skończy…!

Czytając miałam wrażenie, że oglądam jakąś brazylijską telenowele. Początek zaczął się dość mocno – Klara od 2,5 roku jest maltretowana, bita i gwałcona ( na różne sposoby ). Jej oprawcą jest policjant John, który ewidentnie ma ze sobą problem i do tego jest rasistą, bowiem ona jest Polką a on Anglikiem i ma ją za totalnego śmiecia. Gdy pewnego dnia, do ich domostwa przychodzi kolega z pracy Johna, swoim szóstym zmysłem wyłapuje, że w tym domu dzieje się coś złego. Korzystając z okazji, że Johna nie ma w pobliżu, pyta Klarę, czy dzieje się jej krzywda – a ona od razu o wszystkim mu mówi! Mężczyzna postanawia za wszelką cenę pomóc kobiecie w ucieczce! Co więcej! Porzuca całe swoje dotychczasowe życie, aby wraz z nią stać się uciekinierem….no i uciekają… zmieniają tożsamość, latają do różnych krajów w celu zgubienia „ewentualnego pościgu” – ale to i tak na nic, bo John jest lepszy niż John Wick – i tak ich znajdzie! Klara po ok. tygodniu „uciekania” z Sawyerem, widząc go półnagiego, oddaje mu się bez najmniejszego problemu, no bo przecież to ciało i te tatuaże… Powiedzcie, mi kto normalny z taką traumą, ma w głowie w ogóle jakiś seks i to z nowo poznanym mężczyzną, a na dodatek Z kolegą swojego oprawcy?!

Wraz z rozwojem wydarzeń, mój mózg parował coraz bardziej. Klara zaczęła na nowo lubić brutalny seks – tylko tym razem jej partner robił to z „uczuciem”… momentami miałam wrażenie, że bohaterowie są jakoś dziwnie rozchwiani emocjonalnie – chce… nie chce… nie możemy… nie powinniśmy… a jednak to zróbmy….. może jednak możemy… przyciągało ich do siebie, a za chwile odpychało – no istna „Moda na sukces”! A zakończenie?? O matko… nie dość, że aby do niego dotrzeć, musiałam przejść przez mękę, to na końcu już całkiem zwątpiłam…

Książka napisana jest bardzo prostym językiem. Dialogi są strasznie suche, a w całej książce zabrakło jakichkolwiek emocji. Zamiast współczuć głównej bohaterce jej „traumy” i wydarzeń, jakie przeżyła, ja cały czas się zastanawiałam, czy ona czasem też nie miała czegoś z głową… poważnie! Po przeczytaniu tej książki trzy dni dochodziłam do siebie. Jeszcze do dzisiaj pamiętam jak John pojawił się znikąd….może też miał szósty zmysł jak Sawyer??

Takim oto sposobem, bezapelacyjnie „Toksyczna miłość” to najgorsza książka jaką przeczytałam w tym roku!