Coś pożyczonego recenzja

Rachel i Darcy przyjaźniły się od zawsze. Darcy jest tą głośniejszą, bardziej przebojową i egoistyczną częścią duetu. Swoją karierę zawdzięcza urodzie, wszystko zawsze układa się tak, jak ona tego chce. Mniej rozrywkowa, bardziej cicha i nieśmiała Rachel skończyła prawo, przestrzega zasad i zawsze dostosowuje się do swojej przyjaciółki. Do czasu 30-stych urodzin Rachel, kiedy to idzie do łóżka z narzeczonym Darcy.
Czytając książkę kibicujemy po cichu Rachel, która zawsze była „pod pantoflem” Darcy. Wiecznie na drugim miejscu za świecącą jasno gwiazdą najlepszej przyjaciółki, której miłość do samej siebie i beztroska aż rażą z kartek książki. Wreszcie Rachel ma swoją szansę.To ona pierwsza poznała Dexa, to ona go rozumie i to ona uważnie słucha jego opowieści o pracy, podczas gdy jego „ukochana” przerywa mu zniecierpliwiona w pół słowa, żeby pochwalić się nowym zakupem. Jakby tego było mało Rachel przeżywa wewnętrzne katusze, myśląc o reakcji Darcy, gdy ta dowie się, że jej Dex zrywa zaręczyny, bo kocha cichą, nieśmiałą Rachel. Jednak poczciwy Dex wcale nie jest taki pewien czy chce uciec sprzed ołtarza. Rozwiązanie tej zagadki zostawię Wam, żeby lepiej czytało się książkę.
Jednak mnie postać Rachel najprościej na świecie denerwuje. Darcy mogła być okropna, zła, naiwna i zapatrzona w siebie a miłość Rachel i Dexa prawdziwa i namiętna, ale żadna kobieta nie powinna zrobić drugiej kobiecie takiego świństwa. A szczególnie przyjaciółce.

” – Ta piosenka- mówi Darcy, nie przerywając mieszania. – Kojarzysz tę część, kiedy w końcu przemoknięta wraca do domu, a potem mówi: „A ty podałeś mi ręcznik”?
- Tak.
-Słysząc te słowa zawsze myślę o tobie.
- O mnie? – spoglądam na nią. – Myślałam, że to ma być piosenka o miłości.
Przewraca oczami.
- Jeju! Wiem. Bez obaw. – Pakuje do ust trochę płatków i ciągnie z pełnymi ustami. – Nie jestem żadną lesbą ani nic w tym rodzaju. Mówię tylko, że zawsze mogę na ciebie liczyć. No wiesz, kiedy coś jest nie tak.”

Wbrew pozorom Emily Giffin nie stworzyła czytadła z czarno-białymi postaciami. Ja po przeczytaniu tej książki dziękuję tylko losowi za te przyjaciółki, które mam i oby żadna z nich nie stała się Rachel- i za to należy wznieść toast!