Królowa piękna z Jerozolimy recenzja

Zastanawiam się, jak powinnam zacząć. W głowie mam pustkę, a przed oczami widzę całą rodzinę Ermozów. Patrzę na Merkadę - seniorkę rodu, której syn złamał serce, a mąż nigdy nie kochał tak, jak mężczyzna powinien kochać kobietę. Następnie widzę Gawriela, syna Merkady i uśmiecham się do niego ze współczuciem, bo matka na siłę ożeniła go z kobietą, której on sam nigdy by nie wybrał na własną żonę. Kolejna jest Roza - sierota, która, żeby utrzymać siebie i swojego młodszego brata, musiała żebrać i sprzątać kible u Inglików niech sczeźnie ich imię. Tuż za Rozą stoi Luna, która rozumiała wszystko oprócz szacunku do drugiego człowieka, później Rachelika najmądrzejsza z całej rodziny i Beki, która jest nieco zapomniana przez innych. Na drugim planie stoi Dawid - mężczyzna nie czuje się związany z rodziną żony i nie ma ochoty tutaj być. Na jego ramieniu dłoń trzyma Moiz, mąż Racheliki, który z szacunku do niej i jej rodziny ani myśli robić czegoś, co mogłoby zostać źle odebrane. Ostatni, jest Przystojny El Kohen dla którego Beki, to cały świat. Łańcuch rodziny zamykają Boaz, Roni i Gawriela, która jest kopią swojej matki Luny.

Decyzję o przeczytaniu Królowej piękna z Jerozolimy, podjęłam po obejrzeniu serialu na Netflixie, który był nim inspirowany. I to była naprawdę dobra decyzja. Dzięki autorce @Sarit Yishai-Levi, mogłam stać się świadkiem powstawania państwa Izrael, zamieszkać w jednej z dzielnic Jerozolimy Ohel Mosze i poznać ladino. Opisy są dość obszerne dzięki czemu przez prawie sześćset stron czytelnik dosłownie płynie.

Jednak, żeby nie było tak miło, muszę napisać kilka zdań na temat tego, co mi osobiście bardzo przeszkadzało podczas czytania.

Przede wszystkim niezliczona ilość przecinków, które były dosłownie wszędzie. Nawet w miejscach, w których nie powinno ich być, a czasami zastępowały kropkę.

Kolejna jest narracja. Odnosiłam wrażenie, jakby autorka nie potrafiła się zdecydować czy lepiej jest pisać w trzeciej osobie czy jednak pierwszej.

Ubolewam również nad twardą oprawą książki i filmową okładką. Nie przemawia do mnie ani jedno ani drugie.

Również długość rozdziałów pozostawia wiele do życzenia, ale to już jest bardziej kwestia indywidualna.