Gabinet gadów recenzja

Jeżeli ktokolwiek myślał, że Wioletka, Klaus i Słoneczko znajdą wreszcie szczęście, bardzo mocno się pomylił. W życiu trójki rodzeństwa Baudelaire nie ma nic pozytywnego.

Doskonale wiedziałam, co wydarzy się w tej części, ale oczywiście nie przeszkodziło mi to świetnie się bawić. Wprawdzie nie czułam już tych emocji, co podczas pierwszego poznawania ich historii. Tym razem, wiedząc, że tutaj nic nie kończy się dobrze, byłam przygotowana na najgorsze. Wcześniej też niby wiedziałam, że będzie źle, narrator stale o tym przypomina, ale jednak gdzieś tam tliła się nadzieję, że może jednak czeka ich szczęśliwe zakończenie. Nie czeka. A przynajmniej nie tym razem.

Po wydarzeniach w domu Hrabiego Olafa, pan Pou zabiera rodzeństwo do kolejnego krewnego. Tym razem jest to wujek, którego nigdy wcześniej nie poznali. Okazuje się, że mężczyzna jest naukowcem i bada gady. Jest przekochanym człowiekiem, który bardzo dba o dzieciaki. Mieszka w dużym domu, każdy z rodzeństwa otrzymuje własny pokój, a dodatkowo mogą pomagać wujkowi w jego badaniach. Ponieważ ten szykuje się do wyprawy do Peru, obiecuje Wioletce, Klausowi i Słoneczku, że zabierze ich ze sobą. Wszystko wskazuje na to, że młodym Baudelaire’om w końcu odwrócił się los. Niestety, wszystko bardzo mocno się psuje, gdy wujek Montgomery zatrudnia asystenta. Rodzeństwo natychmiast rozpoznaje w nim Hrabiego Olafa. Próbują powiedzieć o tym wujkowi, jednak ten oczywiście im nie wierzy.

Nie wiem, jak można dobrze się bawić, wiedząc, że innym dzieje się krzywda, ale właśnie tak było. Bardzo podoba mi się, że choć dzieciaki są w bardzo nieciekawej sytuacji, nie poddają się i próbują walczyć o siebie. Nawet w najczarniejsze dni starają się dostrzec promyk słońca. Każde z nich ma swoje umiejętności, które sprawiają, że są wyjątkowi. Te umiejętności wykorzystują, by poprawić swój los. Trzymają się razem i wspólnie stawiają czoła Hrabiemu. Nie mają wsparcia dorosłych, ale sami również dobrze sobie radzą i choć nie ma tutaj szczęśliwego zakończenia, przynajmniej nasze rodzeństwo wciąż jest razem.

Książeczka króciutka, ale za bardzo wciągająca. Szybko się ją czyta, a narrator potrafi naprawdę wciągnąć czytelnika w swoją opowieść.