Tamtego życia już nie ma. Reportaże o uchodźcach w Polsce recenzja

Kim są uchodźcy? To ludzie, którzy z rozmaitych pobudek (wojna, prześladowania na tle rasowym, religijnym) zmuszeni zostali, aby opuścić swoją ojczyznę. Ich masowy napływ w poszukiwaniu innego życia przyczynił się do kryzysu migracyjnego. I o tym między innymi jest ta praca, co do której mam sporo uwag.

Zacznę od tego, że treść zaprezentowana w omawianej publikacji ma jedną, zasadniczą wadę: Marta Zdzieborska jest nieobiektywna, stronnicza. Oczywiście, że w pewnych kwestiach trzeba przyznać rację, świetnie też, że takie opracowanie powstało; nie jest pozbawione zalet. Książka Tamtego życia już nie ma, jest z tezą, jej treść sugestywnie daje do zrozumienia, co autorka myśli o wszystkich przeciwnikach ściągnięcia tych ludzi do naszego kraju. Nie wdając się w zbędną polemikę, ówczesna premier Beata Szydło kategorycznie odmówiła przyjęcia uchodźców, nad czym dziennikarka ubolewa. Czy pani Szydło postąpiła słusznie? Moim zdaniem tak.

Temat uchodźców wciąż jest aktualny, zwłaszcza w świetle tego, co się obecnie dzieje. Rozbudza również emocje, często skrajne. Nie odmawiam nikomu prawa do życia w odpowiednich warunkach, bez obaw o własne życie i godność. Trzeba im pomóc, ale w granicach zdrowego rozsądku; bądźmy realistami.

Z pewnością publicystce GW nie można odmówić wrażliwości na krzywdę innych, przedstawione historie są dramatycznym wołaniem o pomoc. Losy dzieci, kobiet, mężczyzn, naznaczone osobistymi tragediami. Marta Zdzieborska powołuje się na dane Urzędu ds. Cudzoziemców, wynika z nich, że od marca 2014 do końca lutego 2018 roku, status uchodźców dostało 90 Ukraińców. I dalej podaje, iż 22 osoby mogły liczyć na tzw. pobyt tolerowany, bądź ochronę uzupełniającą: 353. Wszystkie zaprezentowane dane statystyczne są dokładne.

Podczas lektury zwróciłam uwagę na ośrodek dla ekspatriantów, warunki tam panujące bywają skandaliczne i urągają godności ludzkiej. Każdej. Często takie osoby nie mogą, nie potrafią tam się odnaleźć, muszą walczyć o przetrwanie.

Płynny sposób prowadzenia narracji sprawia, że książkę czyta się szybko.