Kryptonim "Skóra" recenzja

Pod koniec 1998 roku w Krakowie zaginęła studentka, Katarzyna Zowada. W styczniu 1999 roku załoga pchacza na Wiśle, znalazła zwłoki kobiety. Fragmenty ciała wplątały się w śrubę napędową statku. Powiadomiono policję. Podczas badań stwierdzono, że z tułowia zdjęto skórę oraz obcięto kończyny i głowę. Skórę spreparowano w taki sposób, aby tworzyła body. Pod koniec 1999 roku śledztwo umorzono. Na początku 2012 wznowiono sprawę. W październiku 2017 roku aresztowano podejrzanego w tej sprawie Roberta J. Znany był z przypadków znęcania się nad zwierzętami i zmagał się z chorobą psychiczną. Rodzina, jak i podejrzany przechodzi piekło podczas dochodzenia. Z aresztowania zrobiono medialny szum i wyrokiem z 14 września 2022 roku, na podstawie poszlak, skazano mężczyznę na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Wyrok nie jest prawomocny.

Prawdziwa historia, która wstrząsnęła Polską. Brutalne zabójstwo i oskórowanie młodej kobiety przedstawione w reportażu Moniki Góry szokuje. Autorka podczas dziennikarskiego śledztwa szuka odpowiedzi na pytanie: czy za brutalne morderstwo został oskarżony niewinny człowiek?

Przerażająca zbrodnia, psychoza skazanego i fakty, które zadziwiają. Na podstawie rozmów, spotkań, zebranych notatek i informacji nakreśla zapis, który czyta się niczym powieść. Prawdziwe życie tworzy okrutne scenariusze.

Autorka rzetelnie przedstawia zdarzenia tamtych dni. Nie ocenia, nie oskarża, jest bezstronna. Ukazuje "suche" fakty.
Z zaangażowaniem poznajemy realia ówczesnej codzienności. Piętno dzieciństwa, które odciska trwałe ślady na psychice. Rozpacz rodziny i bezsilność służb mundurowych.
Kłamliwe zeznania, nieprawdziwe informacje, przeinaczone fakty. Wszystko to prowadzi do skazania. Wiele zaniedbań, błędów, nieścisłości, absurdów, a cały proces opiera się na domysłach. Pozostaje wiele pytań bez odpowiedzi. Skazany uparcie nie przyznaje się do winy, a twardych dowodów świadczących o dokonaniu zbrodni brak.

Nic w tej historii nie jest takie, jakie mogłoby się wydawać. Do rozwiązania tajemnicy nie przybliżają pojawiające się kolejne elementy układanki, a tajemnica pomimo upływu lat pozostaje niewyjaśniona.

Podczas lektury kipią emocje i buzuje adrenalina. Poznając takie historie zawsze przypomina mi się powiedzenie z okresu PRL-u: dajcie mi człowieka, a paragraf się znajdzie.

Fenomenalny reportaż. Gorąco polecam!