Złota skóra recenzja

 Do tej pory Carlę Montero znałam z powieści, której akcja toczyła się w czasach współczesnych. "Złota skóra" przenosi nas za to do Wiednia, początków XX wieku, do mrocznego i dusznego światka artystycznej bohemy, przestępczego podziemia i zawiłych policyjnych śledztw. Ta atmosfera początkowo dawała mi się we znaki podczas lektury, jednak od połowy książka stała się bardzo zajmująca i pochłonęłam ją niemalże od ręki.
 
 Hugo von Ebenthal to dziedzic fortuny rodzinnej, młody i zepsuty do szpiku kości arystokrata. Jego przyjacielem, o zupełnie odmiennym charakterze i zwyczajach, jest Karl Sehlackman - policjant żydowskiego pochodzenia. Ciotka Hugona, baronowa Kornelia, słynie z zamiłowania do sztuki. Jej dom otwarty jest dla różnej maści artystów, a ona sama również próbuje sił w malarstwie. Kiedy zostaje zamordowana narzeczona Hugona, zostaje on jedynym wiarygodnym podejrzanym o morderstwo i w niesławie opuszcza Wiedeń. Bezkarnie głównie dzięki Karlowi, który z braku wystarczających dowodów, umarza śledztwo. Po powrocie Huga, dochodzi do kolejnej zbrodni, której okoliczności do złudzenia przypominają sposób śmierci Kathy i Karl nabiera wątpliwości, co do niewinności przyjaciela.
 
 Na scenę wkracza również piękna i tajemnicza Ines - muza artystów i samozwańcza patronka dziewcząt, które zdecydowały się zarabiać na życie własnym ciałem jako modelki. Związana z jednym z czołowych malarzy wiedeńskiej sceny, wzbudza cały wachlarz emocji, od podziwu, przez zazdrość, po nienawiść. Kiedy zapada w serce Karlowi i Hugonowi, obydwaj przyjaciele zaczynają zmieniać dla niej swoje życie. Dochodzi do kolejnych brutalnych morderstw, których jedynym łącznikiem wydaje się być Ines. Przed policją nie lada zadanie, by odkryć prawdę. Ale należy pamiętać, że "Złota skóra" to nie tylko kryminał, to także wysmakowany romans, w którym miłość zwycięża wszelkie przeciwności losu.