Kruk recenzja

Tuż po premierze pierwszego tomu miałam ochotę przeczytać serię o komisarzu Kruku. Plan odłożyłam w czasie, a teraz części jest aż osiem. Z jednej strony żałuję, że tak późno sięgnęłam po cykl, ale z drugiej cieszę się, że już teraz mogę poznać dalsze losy bohaterów. W finale powieści spadła prawdziwa bomba.

Pierwszy tom dostarczył rewelacyjną kryminalną zagadkę. Przez całą historię nie mogłam rozgryźć, kto jest odpowiedzialny za śmierć Stefana Rakowieckiego, doktora habilitowanego historii, uniwersyteckiego wykładowcy. Mężczyzna fascynował się poena cullei, czyli starożytnym rzymskim rytuałem nazywanym "karą worka", wykonywanym najczęściej na ojcobójcach. Polegał na zamknięciu winnego w worku z wołowej skóry wraz ze zwierzętami np. wężami, kotami, psami, a następnie utopieniu żywcem w morzu. Ciało Stefana zostało wyrzucone przez Bałtyk na plaży w Jelitkowie, a w jego worku znajdowały się węże. Prokuratorem prowadzącym sprawę zostaje niedoświadczona, ale z koneksjami córka senatora, Marta Krynicka. Na jej wyraźną prośbę sprawa zostaje przydzielona komisarzowi Sławomirowi Krukowi, którego metody śledcze są kontrowersyjne, czasem brutalne, przez co nad policjantem zbierają się ciemne chmury.

Postać Kruka idealnie trafiła w mój czytelniczy gust. Uwielbiam takich pozornie spokojnych, czasem miłych, czasem chamskich błyskotliwych, intrygujących dupków. Obdarzony spostrzegawczością zrobi i poświęci wiele, by dotrzeć do prawdy. Nie boi się zadrzeć z niebezpiecznymi ani z wpływowymi ludźmi. Zarówno w sferze zawodowej, jak i prywatnej podejmuje decyzje, które są ostateczne. Jest pewny siebie i zarozumiały, ale czasem i jemu mięknie serce. Jest to jedna z najlepiej wykreowanych literackich postaci, jakie dotychczas udało mi się spotkać na łamach czytanych przeze mnie powieści. Po prostu chce się o nim czytać.

Fabuła jest skomplikowana, zawiła, a ja nawet nie byłam blisko rozwiązania sprawy. W śledztwie co chwilę pojawiają się kolejne postaci, które czasem zostawały na dłużej, a czasem pojawiały się jedynie epizodycznie. Każda z nich miała nadany indywidualny charakter, a ja mam wrażenie, że mogłabym powiedzieć o nich więcej, niż przeczytałam. Autor stworzył bohaterów bardzo precyzyjnie i spójnie, przez co miałam poczucie, jakbym znała ich osobiście. Niektórych, nawet tych "złych", obdarzyłam sympatią, innych zdecydowanie nie polubiłam. Najbardziej irytowała mnie dwulicowa, perfidna i bezczelna Krynicka. Życzę jej jak najgorzej, ale to pewnie moje płonne nadzieje, bo czuję, że w Kruku będzie się budzić rycerz, który uratuje pannę w opresji.

Styl autora, prócz tego, że jest lekki i bardzo przyjemny w odbiorze, cechuje ironiczne poczucie humoru, które idealnie trafia w moje. Zabawny sarkazm w wypowiedziach i spostrzeżeniach bohaterów nieraz wywoływał uśmiech na mojej twarzy.

Ostatecznym czynnikiem, który wpłynął na moją ocenę, jest lokalizacja powieści — Gdańsk. Znam opisywane miejsca, więc nie było trudno wyobrazić sobie osadzone w nich wydarzenia.

Powieść zbiera wysokie noty. Zasłużone.