Player One recenzja

Na początek info z okładki:

NAJLEPSZA POWIEŚĆ SCIENCE FICTION 2011 według Amazonu i największej sieci księgarskiej USA
Barnes & Noble 2011
Bestseller „New York Timesa” i „USA Today”
Kupiony przez amerykańskiego wydawcę za sześciocyfrową sumę.
Dzień później wytwórnia Warner Bros wygrała zażartą aukcję o prawa do ekranizacji.
Prawa do wydania powieści kupiły największe wydawnictwa w 20 krajach.
2 miejsce (po Stephenie Kingu) w kategorii Najlepsza Powieść SF 2011 według największego portalu
czytelniczego – Goodreads.
Najwyżej oceniony audiobook roku
…i wiele innych zaszczytnych wyróżnień!

Kupiłem, przeczytałem i moją całą recenzję można podsumować jednym zwrotem – pora umierać. Nie przypuszczałem że tak szybko osiągnę wiek w którym zaczyna się narzekać, że kiedyś wszystko było lepsze. Niestety po przeczytaniu tej książki ciśnie mi się to na usta. Ludzie jakim cudem tak słaba, przewidywalna i wtórna książka mogła zostać uznana za najlepszą książkę SF i konkurować ze Stephenem Kingiem? Jedynym wytłumaczeniem może być chyba to, że głosowali tęskniący za latami 80 geekowie, którzy spędzają większość życia on-line i nie wiedzą prawie nic na temat tzw. „real life”.

O fabule nie chce mi się pisać, bo jest naprawdę słaba, do tego dochodzi w końcówce „magiczne” rozwiązanie z przypadkowo zdobytym żetonem. No ludzie bez jaj, przecież to się już naprawdę kupy nie trzyma.

Owszem czyta się łatwo i przyjemnie, ale grupą docelową mogą być chyba tylko niewyżyci 15 latkowie, którzy nocami marzą o wirtualnym świecie. Lepiej kupcie na Allegro wydanego kiedyś przez Amber i MAG’a Lukjanienkę. Podobny temat w „Labiryncie odbić” i „Fałszywych lustrach” w jego wykonaniu to w porównaniu z Cline’m mistrzostwo świata.