Suka recenzja

Podobno człowiek nie ma wierniejszego towarzysza od psa. To zwierzę, jeśli się do kogoś przywiąże, w każdej chwili będzie okazywało swą bezgraniczną miłość i bezwarunkowe oddanie. Znana jest nam pewno historia psa Piłsudskiego (notabene o niezwykle wdzięcznym imieniu Pies) czy obrazy królowej Elżbiety II Windsor wchodzącej w obstawie stadka słodkich Corgich. Powstały już tysiące, jak nie setki książek z i o naszych wiernych czworonogach. „Suka” autorstwa Pilary Quintany to kolejna z nich.

To bardzo krótka, bo licząca nieco ponad 100 stron, pozycja opowiadająca o… Właśnie – o czym właściwie? Mówiąc szczerze, choć jestem już po lekturze, dalej nie mogę odpowiedzieć na to pytanie. Mam wrażenie, że „Sukę” każdy odbierze inaczej i zwróci uwagę na inne rzeczy. Można oczywiście ogólnikowo rzucić, że to opowieść o relacji człowieka z psem, społecznej presji i oczekiwaniach, macierzyństwie, bezdzietności, miłości, małżeństwie, ale to według mnie zdecydowanie za mało. To niezwykle wszechstronna pozycja, która na tak niewielu stronach porusza rzeszę tematów, wątków, motywów. Nie da się, a przede wszystkim nie wolno zamykać jej w określonej grupie.

Prozę Quintany połknąłem w kilka godzin, które minęły w mgnieniu oka. Wciągnąłem się w treść bez reszty, a bohaterowie zawłaszczyli sobie na ten czas całe moje serce i wszystkie myśli. Książka zaangażowała mnie uczuciowo, ale też zmusiła do refleksji. Zachwyciła bezbłędnie oddanym klimatem kolumbijskiej plaży i ubogiej (jedynie materialnie) społeczności, a lekkość pióra autorki (co jest też oczywiście zasługą tłumaczki – Iwony Michałowskiej-Gabrych) wprawiła w zachwyt. Współprzeżywane przeze mnie emocje i uczucia bohaterów były potęgowane przez zmyślnie skonstruowane kontrasty, a zakończenie zostawiło z wieloma pytaniami bez odpowiedzi.

„Suka” Pilary Quintany to zdecydowanie warta uwagi książka, którą z całego serca Wam polecam. Choć krótka, to niezwykle treściwa i pełna w swego pewnego rodzaju prostocie i lekkiej baśniowości. Z pewnością się nie zawiedziecie!