Królowa potępionych recenzja

Nadszedł wiek XX, niosący ze sobą tyle możliwości... Czyż możliwe jest, aby nieśmiertelny oparł się ich urokowi? Wampir Lestat otwarcie sprzeciwia się odwiecznej Maskaradzie, nie mając pojęcia, jakie konsekwencje mu grożą...
"Królowa" jest trzecią częścią Wampirzych Kronik i zarazem najbardziej oryginalną pozycją, jaką możemy znaleźć w tym cyklu. Skoro bowiem poznaliśmy już świat oczami wampirów- Louisa i Lestata, czas najwyższy spojrzeć na wszystko z zupełnie innej perspektywy - kogoś, kto spoczywa w kaplicy wśród ośnieżonych szczytów Nepalu, pogrążony w odwiecznym śnie...
Już widok pierwszych stron zastanawia czytelnika, który uważnie prześledził poprzednie historie. Rolę wprowadzenia pełni bowiem wiersz męża autorki, Stana Rice. Ów "Królik tragiczny", wiersz dziwny, bo niespójny i niepokojący, w pewnym sensie sygnalizuje nam, z jaką historią mamy do czynienia.
"Królowa" jest bowiem historią fragmentaryczną. W większości składa się z krótkich rozdziałów, których narratorami są przeróżne istoty - starożytne wampiry, ludzie, a także dobrze znany wampir Lestat. Pojawia się tajemnicza organizacja "obserwatorów" - Talamasca, a razem z nią młoda dziewczyna Jessie, która odegra niebagatelną rolę w całej opowieści...
Paradoksalnie, przebudzenie królowej Akashy wydaje się być jedynie pretekstem do pokazania, jak przez wieki narastała wampirza mitologia. "Królowa potępionych" to odpowiedź na poszukiwanie "źródła zła", a legenda o rudowłosych bliźniaczkach - kluczem do jej zrozumienia...
Prawdą jest, że rozmiar książki może zniechęcić. "Królowa" to grube, ponad pięćsetstronicowe tomisko, jednak zdecydowaną większość książki stanowi akcja. Oczywiście, zdarzają się dłużyzny, gdy autorka popada w nadmierną egzaltację i zachwyt nad stworzonym przez siebie światem. Mimo wszystko, przeczytałem z przyjemnością. Zdecydowanie polecam.