Królowa niczego recenzja

Jude otrzymała od losu bolesną lekcję. Dała się oszukać i zwabić w pułapkę Cardanowi. Przebywając na wygnaniu, nudzi się i aby zabić czas, ogląda telewizję i przyjmuje delikatne zlecenia od elfów w świecie ludzi. Wciąż nie próżnuje i próbuje odzyskać, to co zostało jej odebrane. W końcu jest Najwyższą Królową, czyż nie? Okazja nadarza się, kiedy w mieszkaniu Vivi zjawia się Taryn, której grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Jude doszukuje się w tym okazji dla siebie samej. Udając swoją siostrę bliźniaczkę, powraca na dwór, ryzykując przy tym życiem. W tym samym momencie Elfhame szykuje się do wojny. Dziewczyna ponownie będzie musiała zawalczyć o swoją pozycję i wykorzystać wszystkie chwyty, aby zdobyć, to co jej się należy.

Chyba jeszcze nigdy tak bardzo nie wyczekiwałam i jednocześnie bałam się zakończenia trylogii. Black stworzyła niesamowity i unowocześniony świat elfów, który już od pierwszych stron zawładnął moim sercem i umysłem. Podobała mi się nowa kreacja przeróżnych stworków, których mamy okazję poznać na kartach powieści. Również tutaj mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową, ale o ile za nią nie przepadam, tak tutaj nie mam jej nic do zarzucenia.

Jude wciąż jest nieugięta, ma niewyparzony język, silny charakter i parę asów w rękawie. Od początku historii wiemy, gdzie dziewczyna chce się znaleźć i co chce osiągnąć. Protagonistka brnie na przód i nie da sobie wejść na głowę. Bierze udział we własnej grze o tron, w której stawką jest życie.

Brakowało mi więcej Cardana, ale co na to poradzę, akurat o nim mogłabym czytać i czytać. Mam niestety parę drobiazgów, na które troszkę sobie ponarzekam. Nieusatysfakcjonowana jestem tym, jak z zimnego, okrutnego, podłego i szczeniackiego elfa zmienił swoją postawę. Nie do końca pasuje mi do niego spokojne oblicze. Wydawał się troszkę udobruchany, ale chyba od początku do tego dążono.

W „Królowej niczego” pojawiło się parę wątków, których oczekiwałam od pierwszego tomu. To tutaj wszystko się zaczyna i kończy. Powstaje nowe życie na zbrukanej, zakrwawionej ziemi.

Zakończenie dla jednych będzie zadowalające, dla innych może niekoniecznie. Czuję lekki niedosyt i uważam, że książce przydałoby się jeszcze z parę dobrych stron. Wydaje mi się, jakbym dopiero zapoznawała i zagłębiała się w świat wykręcony przez Holly Black, a już muszę się z nim żegnać. Mimo wszystko zadowolona jest z zakończenia historii i napewno przy najbliższej okazji ponownie sięgnę po „Okrutnego Księcia”.