Królowa cieni recenzja

Nareszcie po upływie trzech latach powróciłam do serii „Szklanego tronu”. W momencie, w którym zaczęłam czytać „Dziedzictwo ognia”, uznałam, że muszę zrobić sobie przerwę od Maas i jej wiecznego cringe'a. Cieszę się, że tak postanowiłam i dopiero po odetchnięciu sięgnęłam jeszcze raz po ową serię, ponieważ zupełnie inaczej na nią spojrzałam niż wcześniej.

„Królowa cieni” była dobra, była naprawdę dobra, dziękuję sobie w duszy także za to, że postanowiłam jeszcze raz przeczytać „Zabójczynię” i przypomnieć sobie wszystki wątki i powiązania, które z każdym kolejnym tomem łączą się w całość. Książka była moc, ekscytująca, miejscami lekko dołującą, ale to było to, na co czekałam. Tutaj wszystko nabiera tępa, wszystko zmierza w jednym kierunku i stopniowo prowadzi nas do celu.

Cealena odtąd powstaje jako Aelin Ogniste Serce — dziedziczka Terrassenu. Wraca do Aderlanu, by zemścić się na tych, co skrzywdzili jej bliskich, pragnie odzyskać należyty jej tron i zmierzyć się z mrokiem swojej przeszłości. Muszę przyznać, że w tym tomie mniej owa bohaterka irytowała, a nawet zaczynam ją lubić. Podoba mi się nawet jej postawa zabójczyni i to, co robi.

Ach uwielbiam Rowana, podoba mi się i nic na to nie poradzę, chociaż wiem, że nie wszyscy go lubią. Jednak bardziej wolałam go w wersji 'zły, wymagający wojownik Fae', niż 'milusiński piesek Aelin'. Ale moi drodzy jest Aedion, który wynagradza mi te cierpienia.

Jest także Chaol, za którym niekoniecznie przepadam, w poprzednich tomach bardziej go lubiłam, w tym zachowywał się jak totalny buc, ale wiem, że w „Wieży świtu” będzie z nim o niebo lepiej. Teraz przyszła pora na Doriana, nad którym płakałam i aż mi się serce krajało, przez co ten chłopak musiał przejść. Mam nadzieję, że się pozbiera i będzie lepiej. Ogromnie wyczekuję jego relacji z Manon! (spojlerki wiadomo).

Manon i Abraxos no cudo. Czy jest tu ktoś, kto się nie rozczulał nad tym zwierzęciem i jego zachowaniem? Za każdym razem, kiedy był fragment z Wywerną uśmiechałam się pod nosem i czekałam na to aż ta bestia, zacznie leżeć na grzbiecie i wąchać kwiatki.

Przyznam, że „Szklany tron” zaskakuje z tomu na tom. Jestem ciekawa, jak wypadnie „Imperium burz” i przyznam się, że bardzo liczę na to, że się nie zawiodę. Wyczekuję także momentu, w którym cringe Sarah J. Maas ulegnie całkowitemu zanikowi, ale sądzę, że chyba jednak się tego nie doczekam ;). Podsumowując, dobrze się bawiłam na tej części!