Królewna i stokrotki recenzja

Młody pisarz Krzysztof Konopka pokusił się o coś, co w dzisiejszych czasach jest nieoczywiste, a wręcz trochę archaiczne – napisał baśń. Taką prawdziwą baśń z księżniczką, księciem, złą królową. Pełną magii oraz wyraźnych dobrych i złych bohaterów. I przede wszystkim z morałem, że dobro zawsze wygrywa. 

Królewna i stokrotki to historia królewny Blanki, którą wychowuje babcia w małym gospodarstwie oddalonym od innych siedlisk. Blanka jest nieświadoma swojego królewskiego pochodzenia, bo gdy była niemowlęciem jej rodzice zmuszeni byli uciekać, gdy na królestwo Bellis najechała zła królowa i przejęła władzę. Aby ją chronić babcia utrzymuje w tajemnicy jej historię. Baśń przedstawia losy dorastającej wśród zwierząt i natury królewny, która charakteryzuje się niezwykle dobrym, szczerym sercem, gotowym pomagać wszystkim, którzy tej pomocy potrzebują. 

Książka Krzysztofa Konopki ma wiele atutów, ma ciekawą, baśniową fabułę, mądre przesłanie. Jednak nie da się nie zauważyć, że pisarz jest dopiero na początku swojej drogi, a jego baśń, choć mądra i przemyślana, jest niestety niedopracowana. Dialogi są miałkie, a książka przegadana. Liczne powtórzenia (sytuacje, gdy autor opisuje jedną sytuację po kilka razy innymi słowami), zbyt rozbudowane dialogi, zbyt długie opisy, to wszystko sprawia, że fabuła się rozjeżdża, a książka rozrasta. Trudno mi sobie wyobrazić, że jakiekolwiek dziecko (bo one są grupą docelową) wytrwa w czytaniu lub słuchaniu ponad 300-stronicowej książki. 

Podsumowując – książka ma ogromny potencjał, bo jest czymś obecnie nie spotykanym we współczesnej literaturze dziecięcej. Ponadto ma przemyślaną, baśniową fabułę i wyrazistych, choć niekiedy zbyt przerysowanych bohaterów. Jednak zabrakło dobrej korekty i redakcji książki, kogoś, kto skróciłby zbędne, rozbudowane opisy i dialogi. Przed autorem jeszcze długa droga pisarska i wierzę, że nie zmarnuje swojego talentu, a jedynie wzbogaci go lepszym warsztatem.