Królestwo węży i krwi recenzja

Dzień dobry, jak tam przygotowania do Świąt?

Dzisiaj przychodzę do was z recenzją "Królestwo węży i krwi" autorstwa Ady Tulińskiej. W 2020 roku miałam okazję poznać twórczość autorki i przeczytać "Zależną od mafii". Która bardzo mi się wtedy spodobała, więc bez większego zastanowienia sięgnęłam po najnowszą książkę.

Do królestwa Avereel ze wszystkich stron zjeżdżają potencjalni kandydaci, którzy będą starać się o rękę księżniczki Asteriee. Chociaż już od dawno wiadomo, kto zasiądzie na tronie po śmierci starego króla. . Konkury trwają w najlepsze, aż do momentu pojawienia się w sali tronowej władcy barbarzyńców, który zabiega o rękę księżniczki dla swojego syna. Wymiana zdań między gospodarzem a przybyłymi gościmy, nie kończy się najlepiej. Odmowa króla dla ludu z Wężowego Lasu oznacza, tylko jedno... Avereel spłynie krwią.

Nowy władca i odrzucony kandydat z Wężowego Lasu Handar, stara się za wszelką złamać opór księżniczki Asteriee. Mimo że dziewczyna zostaje wystawiona na wiele prób nie podaję się. Mając nadzieję że uwolni swój lud spod rządów najeźdźców.

Historię poznajemy z dwóch perspektyw księżniczki Asteriee i nowego władcy Handara. Dowiadujemy się między innymi, co się wydarzało, kiedy trwały konkury i dlaczego królestwo Aveerel zostało siłą odebrane. Chociaż na początku książki wydaje się, że jest wiele nieścisłości i nic z tego kompletnie się nie rozumiemy, to z czasem wszystkie elementy układanki zaczynają składać się w spójną całość. Totalnie zaskakując czytelnika pod koniec książki.

"Królestwo węży i krwi" bardzo wciągnęło mnie do swojego świata, opisy są krótkie i treściwe. A wszelkiego rodzaju intrygi i tajemnice od samego początku aż do końca nie opuszczają nas na krok. Razem z głównymi bohaterami odkrywamy, co zaszło i kto tak naprawdę namieszał w ich życiu.

Współpraca @wydawnictwo_amare

Asteriee i Handar, to bardzo ciekawe postacie nie byli irytujący i męczący, wręcz przeciwnie bardzo intrygujący. Można było też z nimi, albo z nich trochę się pośmiać, ta delikatna dawka humoru jest dobrze przeze mnie wspominana. Szczególnie że w książce bywało dość brutalnie.

Na pewno za jakiś czas wrócę do Królestwo Avereel i Wężowego Lasu. Bardzo przywiązałam się do księżniczki Asteriee, której od samego początku dopingowałam i razem z nią cieszyłam się, kiedy udało jej się wykiwać Handara. Szczególnie jeden moment zapadł mi w pamięci. Mogę, tylko powiedzieć, że ukradła Handarowi konia, kiedy on... no cóż myślał, że to ona... haha :D