Król kłania się i zabija recenzja

Herta Müller to chyba najciekawsze zjawisko współczesnej literatury niemieckiej. Pisarka podziwiana jest przede wszystkim za maestrię słowa. „Król kłania się i zabija" to dziewięć zwartych, autobiograficznych esejów, w których kluczowym tematem jest właśnie słowo. To także dziewięć manifestów politycznych o przykrym doświadczeniu rumuńskiej dyktatury.

Krytyczne i przenikliwe spojrzenie autorki idzie w parze ze znakomitym stylem. Sugestywnie opisuje ona codzienność reżimu, traumy związane ze śmiercią bliskich oraz zagubienie po przyjeździe do Niemiec. Ta niezwykła przenikliwość obserwacji możliwa jest przede wszystkim dzięki arcyświetnemu zabiegowi poważnego bawienia się słowem. Pisarka na oczach czytelnika dokonuje sekcji na języku, by zbadać jego prawdziwość. Narzucony autodystans buduje szczerość tych tekstów, a powiedzenie „ważyć słowa" nabiera prawdziwego i głębokiego sensu. I choć Müller o totalitaryzmie właściwie nie mówi nic, czego inni by nie powiedzieli, na uwagę zasługuje jej mistrzowski styl.