Krok trzeci recenzja

Bartosza Szczygielskiego zna i ceni szerokie grono czytelników, głównie za sprawą cyklu o Gabrielu Bysiu („Aorta”, „Krew”, „Serce”). Wyjście z serii, która chcąc nie chcąc wpisuje się w pewien schemat, zawsze odbieram jako powiew świeżości i złapanie oddechu. A tak na marginesie, zawsze mnie ciekawiło, czy autor nie ma zwyczajnie dość następujących kolejno tomów, czy po kilku częściach nie ma zgrzytów między autorem a głównym bohaterem, a wszystkie nowe pomysły postaci stają się zwyczajnie nudne i przewidywalne? 

Choć z serii o Bysiu jedynie lektura „Aorty” za mną, z chęcią sięgnęłam po nową powieść zatytułowaną „Krok trzeci”. Wydawca zapowiada to jako thriller psychologiczny, a wstęp książki rozpoczyna nęcące zdanie: „Tak, lubiła kochankę męża. Nie miała jednak pojęcia, co stało się z jej ciałem” 

Główna bohaterka – Magda, z której perspektywy poznajemy wydarzenia – ma świetną pracę, zadbane mieszkanie, troskliwego męża. Wydawać by się mogło, że to na swój sposób definicja ideału. Tymczasem odzywają się głosy z przeszłości, a rodzinna tajemnica w niedługim czasie ma ujrzeć światło dzienne nie bez wpływu na obecne wydarzenia. Bo i mamy historię rodzinnej tragedii, i tajemniczego domu na podwarszawskiej wsi.

Jak mnie ta Magda irytowała! Odbierałam ją jako niezaradną życiowo osobę, która w pełni zależna jest od drugiej osoby. Dotyczy to nawet prozy życia jaką są zakupy czy przygotowanie posiłku. Takie ciepłe kluchy. Do tego doszły problemy z pamięcią, które trudno było zakwalifikować – czy to obłęd, niezdiagnozowana choroba psychiczna czy urojenia? Jej życiowe sytuacje momentami były tak absurdalne, że zastanawiałam się czy dzieją się naprawdę. Były nawet chwile kiedy próbowałam ją zrozumieć, postawić się w jej sytuacji. Niestety, było to tak skomplikowane, że poddałam się po kilku próbach. 

Trudno napisać opinię książki bez zdradzania szczegółów fabuły. Jedno jest pewne czytelnik czuje się tak samo zagubiony jak główna bohaterka. Kiedy Magda budzi się na podłodze łazienki, obolała i cała we krwi, nieustannie towarzyszy jej obecność obcej osoby… i takie samo odczucie towarzyszy czytelnikowi. 

Trzeba przyznać, że Szczygielski miał pomysł na fabułę. Od początku nie wiadomo o co chodzi w powieści, a im dalej wcale nie jest łatwiej. Z każdą stroną książki rodzą się kolejne pytania. Lektura budzi zniecierpliwienie, które zadziwiająco nadaje tempo lekturze, bo cały czas brnie się dalej by wreszcie poznać kolejne elementy układanki. Treść jest wprost sterylna, taka jak mieszkanie Magdy. Brak tu jest zbędnych ozdobników czy opisów. Mam wrażenie, ze każde słowo miało swoje zaplanowane miejsce. Dobre pióro i niezłe wykonanie pomysłu, choć „Krok trzeci” nie stanie w rankingach moich ulubionych lektur. Dlaczego? Zabrakło mi wyjaśnień w finale powieści, zbyt wiele moich pytań pozostało bez odpowiedzi.

 Co jest prawdą? 

Czy cokolwiek jest prawdą? 

 

Za egzemplarz przedpremierowy dziękuję Wydawnictwu W.A.B.