Historia na śmierć i życie recenzja

"Historia na śmieć i życie" to krótka lektura z pogranicza true crime i dramatu psychologicznego. To opowieść o pierwszej kobiecie skazanej na dożywocie, która tak naprawdę nikogo nie zabiła. Za bycie częścią operacji i za niepowstrzymanie napastników zapłaciła najwyższą cenę. Jej plany, marzenia i cele bezpowrotnie uleciały. Stała się jedną z wielu osadzonych bez przyszłości i bez możliwości ubiegania się o przedterminowe zwolnienie.

Sprawą morderstwa w latach dziewięćdziesiątych żyła cała Polska. Monika Osińska wraz z kolegami wzięła udział w morderstwie pracownicy firmy krzyżówkowej. Motyw? Chęć wzbogacenia się, bo studniówka za pasem, a trzeba przecież jakoś wyglądać. Parę złotych, nie dużo kwota, na tyle wycenili życie kobiety. Wojciech Tochman powraca do sprawy, badają ją i bez osądzania "Osy" punktuje błędy wymiaru sprawiedliwości.

Jest to pozycja, której nie do końca rozumiem, nie chodzi o treść, ale o sam zamysł autora. Niby jest to reportaż, ale tak naprawdę jest to niejako hołd złożony reporterce, która w imieniu kobiety walczyła o przedterminowe zwolnienie. Lidia Ostałowska, bo o niej mowa nagłośniła temat Moniki, wielokrotnie z nią rozmawiała, niestety nie doczekała wolności "Osy". Autor przez niemal całą książkę wspomina o niej, przywołuje ją i nakreśla jej portret.

Druga część to postawa autora wobec kobiety. Mam poczucie, że autor z nią sympatyzuje. Odwołuje się do jej zmarnowanego życia, niesprawiedliwego osądu, czy brak możliwości ubiegania się o przepustki. Nie chce, by o niej zapomniano, uważa ją za ofiarę systemu. Tochman w swych słowach przywołuje również postać zamordowanego Pawła Adamowicza oraz słowa wdowy, by zapomniano o mordercy, tak by nikt o nim więcej nie usłyszał. Autor staje w kontrze do wypowiedzianych kwestii, nie zgadza się z nimi, bo to przecież człowiek. Co to ma wspólnego z Osą? Dobre pytania.

Jednak największy zawód, oprócz zapominania, kto tak naprawdę jest ofiarą, to wtłoczenie do głowy czytelnika zdania o karze dożywocia. Ciągle tylko ja, ja i ja. A zdanie czytelnika? Tak naprawdę się tu nie liczy. I niech to będzie podsumowanie całej książki.