Krew recenzja

W kolejnym, ósmym już tomie lubelskiej serii kryminalnej, Eryk Deryło i Tamara Haler stają przed wyjątkowym zadaniem. Tym razem w Lublinie postrach sieje najprawdziwsza Śmierć. A konkretnie jej wcielenie w postaci psychopatycznego zabójcy. Historia zdecydowanie dla osób, którym nie straszne są opisy makabrycznych scen z miejsca zbrodni. Ofiara pierwszego morderstwa, do którego wezwana zostaje para policjantów, to ugotowana żywcem w saunie, we własnym domu, młoda kobieta. Dziwne zachowanie przybyłego na miejsce zdarzenia ojca denatki, Marty Werskiej, budzi podejrzenie pary śledczych. Sprawie towarzyszy też nagłe zniknięcie jednego ze stróżów prawa, który niestety na kartach swojej zawodowej historii ma odnotowane nielegalne działania.

Jak już w poprzednich częściach doświadczyliśmy, morderca nie kończy na jednej ofierze, a wszelkie pozostawiane przez niego, możnaby zakładać, że całkiem celowo, znaki, świadczą o tym, że jego instynkt żądnego krwi i cierpienia szaleńca dopiero się rozkręca. Najgorsze jest to, że nie samo zabijanie jest jego celem, ale sprawienie ofiarom jak najdotkliwszego bólu. Czyni z procesu torturowania prawdziwy spektakl, do którego zaprasza samego komisarza Deryłę. Cały świat może przyglądać się przygotowanemu przez śmierć przedstawieniu. Czy ktoś zdoła zatrzymać jego poczynania przed strasznym finiszem?

Max Czornyj jak zwykle nie zawodzi. Jeśli szukasz krwi i wywleczonych z ofiar wnętrzności, to sięgaj śmiało po tę serię. "Krew" to jednak nie tylko makabryczne sceny. To także świetnie poprowadzone śledztwo, którego przebieg wielokrotnie zaskakuje. Poza tym, co zdecydowanie dla mnie zaplusowało w tej części, to więcej treści poświęconej psychicznym bolączkom, zarówno komisarza, jak i jego partnerki. Ich zmagania z samotnością, strach przed otwarciem się na drugiego człowieka, przed podzieleniem się ze światem swoim bólem, a jednocześnie ogromna potrzeba bliskości, czynią postaci bardziej wiarygodnymi, ludzkimi. Nawet, jeśli schemat powieści jest już czytelnikowi znany z poprzednich części, to nie zmienia faktu, że książkę czyta się w pełnym napięciu, a wisienka dodana na końcu zachęca, by sięgnąć po kolejne tomy.