Cud, miód, Malina. Kronika rodziny Koźlaków recenzja

O pani Anecie Jadowskiej słyszałam wiele dobrego i od dawna chciałam sięgnąć, po któreś z jej dzieł. W ramach prezentu urodzinowego trafił do mnie zbiór opowiadań "Cud, Miód, Malina". Fakt, że nie jest to powieść skutecznie zniechęcił mnie do tej książki na cały rok. Okazało się, że całkiem niepotrzebnie, gdyż nie potrafię wskazać ani jednej rzeczy, która nie podoba mi się w historii Koźlaczek.

O czym więc jest „Cud, Miód, Malina”? Opowiada o potężnym rodzie wiedźm, który od wielu lat opiekuje się mieszkańcami Zielonego Jaru. Jest to historia wielopokoleniowa, a kobiety wiodą w niej prym. Każda z Koźlaczek, pomimo posiadania rodzinnego grymuaru, na własną rękę zgłębia różne rodzaje magii w poszukiwaniu najbliższego jej odłamu. Smaczku historii nadaje fakt, że dzieje się ona we współczesnym świecie, a dokładniej w Polsce. Zdarza się więc nie raz, że nie wiedzący nic o magii mieszkańcy potrębują pomocy w zapomnieniu o niecodziennych i nadnaturalnych zjawiskach.

"Cud, Miód, Malina" składa się z ośmiu opowiadań różniących się od siebie długością i narracją. Większość z nich poznajemy jednak z perspektywy
20-paro letniej Maliny, która czuje się jak najgorsze beztalencie w rodzinie. Szybko odkrywamy, że każda z Koźlaczek jest wyjątkowa, a umiejętność magiczna młodej wiedźmy była niesamowitym zaskoczeniem i powiewem świeżości. W przygodach Maliny uczestniczy jeden męski rodzynek, jej chłopak Klon. Idealny przyjaciel i "partner w zbrodni", dzięki któremu autorka wplata również wątek szacunku do natury. Pani Jadowska stworzyła świetne postaci, każdą o unikalnym charakterze. Nie ma więc obawy, że pogubicie się kto jest kim w tej wielkiej rodzinie. Moją największą sympatię zyskały matka Maliny - Aronia i prababka Narcyza (te imiona!). To silne i harde kobiety, które zrobią wszystko żeby chronić swoją rodzinę i jej dobre imię.

Zdecydowanie czuję niedosyt i błagam o więcej! Przygody Koźlaczek czyta się szalenie przyjemnie i łatwo, a pani Jadowska umiejętnie przechodzi z lekkiego tonu historii do niespodziewanych i przerażających nut. Wszystko okraszone jest cudownym humorem z pazurem. Na pochwałę zasługuje również przepiękne wydanie książki i ilustracje pani Magdaleny Babińskiej.
Na pewno nie jest to koniec mojej historii z Anetą Jadowską, a Koźlaczki polecam każdemu!