Nie wiesz nic recenzja

Marcel Moss powraca z nową książką! Znów znajdujemy się w Liceum Freuda i zagłębiamy się w problemy jego uczniów – po śmierci Alana („Nie wiesz wszystkiego”), kapitana drużyny siatkówki, jego miejsce zajmuje Hubert Kucner. Musi jednak zmotywować kolegów z drużyny, więc wpada na pomysł wyjazdu w Bieszczady. Gdyby tylko wiedział, jak skończy się dla niego ten wyjazd…

Dobrze było wrócić do tej serii i spotkać znajomych już bohaterów. Prolog zaczyna się od wydarzeń w lesie, w Bieszczadach, gdzie chłopaki z drużyny są ścigani przez nieznanych napastników. Ale to dopiero początek dziwnych wydarzeń, wierzchołek góry lodowej. Bo poza chłopakami z drużyny siatkówki równie istotni są inni bohaterowie, znani już z poprzedniej części: Marta, Wiktoria czy Sara. Mianowicie ktoś wysyła im maile z pogróżkami, dotyczącymi ujawnienia pewnej rzeczy, która dla wszystkich wtajemniczonych skończyłaby się więzieniem. Grupka znajomych ma niewiele czasu, by ustalić tożsamość prześladowcy i położyć kres jego działaniom…

Na nudę podczas lektury nie mogłam narzekać, bo tu ciągle się coś dzieje. Akcja jest dynamiczna, przez co trudno mi było odłożyć książkę na dłużej. Obok tej walki z czasem autor przemyca pewne ważne wątki – myślę, że przede wszystkim to, jak ważne jest, by dbać o swoje zdrowie psychiczne. Skrzynka Zwierzeń (do której można anonimowo wrzucić karteczkę z problemem, „wyrzucić to z siebie”), wsparcie przyjaciół, wizyty u psychologa – jest to częścią normalności bohaterów i o to właśnie chodzi. Duży plus za promowanie takich postaw, bo jak wiadomo, Polska jest na niechlubnym drugim miejscu w Europie pod względem samobójstw nieletnich – trzeba o tym mówić głośno, trzeba działać, a przede wszystkim dawać wsparcie. Przede wszystkim młodym osobom, ale też i dorosłym, bo ich też przecież może dotknąć depresja czy inna choroba. Tutaj chciałabym powiedzieć, że spodobała mi się przemiana Sary – na lepsze oczywiście. Wątek jej relacji z matką bardzo mnie poruszył.

Autor poruszył wiele wątków (aż się można trochę pogubić) i wprowadził wiele postaci (poznacie też transpłciową uczennicę – jej wątek jest poboczny, ale istotny dla fabuły i końcowych wydarzeń) – moim zdaniem dobrze oddał realia warszawskiego liceum i rozbudował, chyba można powiedzieć, całe uniwersum. Polecam! Zaznaczę jeszcze tylko, że nie jest to zwykły thriller (nie spodziewajcie się tutaj takich akcji, jakie działy się w Trylogii Hejterskiej!), z uwagi na to, że obok emocjonalnej jazdy bez trzymanki poruszone są tu istotne społecznie kwestie, o których należy mówić - dlatego uważam, że jest to książka ważna i potrzebna.