Kosogłos recenzja

Z rosnącym zniecierpliwieniem wyczekiwałam dnia premiery "Kosogłosa" w Polsce. Kiedy książka wreszcie się ukazała, od razu ją kupiłam. I tak jak w przypadku pozostałych części, zakup okazał się bardzo słuszny.



Siedemnastoletnia już Katniss Everdeen staje do trzeciej i ostatniej walki z Kapitolem. Trybutka Igrzysk Śmierci i Ćwierczwiecza Poskromienia stała się dla ludności symbolem wolności, dlatego mimo wielu ran, zarówno psychicznych, jak i fizycznych, dziewczyna zgadza się zostać tytułowym Kosogłosem. Zaczyna pomagać mieszkańcom Dysktryktów i zachęca ich do walki z kapitolińskimi rządami.



Katniss dręczą koszmarne sny i niepokój o Peetę, z którym łączą ją silne, bardzo silne więzy. Martwi się, że jest torturowany przez Kapitol. Niestety jej podejrzenia są słuszne. Podczas akcji odbicia chłopaka z więzienia okazuje się, że jego psychika jest w ciężkim stanie. Peeta próbuje zabić niegdyś ukochaną dziewczynę, która w jego przekonaniu jest potworem, którego należy zniszczyć.



To, co stało się Peecie, strasznie mną wstrząsnęło. Byłam wściekła na ludzi, którzy tak go skrzywdzili, choć przecież to tylko postacie fikcyjne.



Katniss musi stanąć do walki i po raz kolejny zadać sobie pytanie, kto jest jej prawdziwym wrogiem. "Kosogłos" obfituje w wydarzenia krwawe, bezlitosne i wstrząsające, ale nie brak w nim miejsca na uczucia typu miłość czy przyjaźń. Zauważyłam również, jak bardzo bohaterowie się zmienili. Prim nie jest już małą dziewczynką, tylko dojrzałą nad wiek trzynastolatką. Zmienił się również Gale, choć muszę przyznać, że od początku go nie lubiłam, ale mimo wszystko jego późniejsze zachowanie było dla mnie czymś okropnym. Katniss musi podejmować o wiele poważniejsze decyzje, niż podczas Igrzysk.



Co do zakończenia, to mnie satysfakcjonuje. Bardzo przypadło mi do gustu. Szczególnie ostatnie zdanie: "Istnieją przecież gorsze zabawy", co nawiązuje do rozrywki Kapitolu, czyli Głodowych Igrzysk. No i bardzo spodobał mi się wybór Katniss:) Bardzo jednak zasmuciło mnie wydarzenie, które miało miejsce pod koniec książki. Chodzi głównie o śmierć, ale czyją nie zdradzę, gdyby ktoś nie czytał. Bardzo lubiłam tę bohaterkę i uroniłam kilka łez, kiedy umarła, o wiele za wcześnie zresztą.



Jeśli chodzi o okładkę, to zauważyłam, że kolory poszczególnych części mają duże znaczenie. Pierwsza była czarna, co od razu kojarzy się ze śmiercią. Druga czerwona, wydaje mi się, że chodzi tu o walkę. A ta niebieska, czyli pokój, który udało się Katniss odzyskać, wiele poświęcając i ryzykując. Wydaje mi się jednak, że ta wolność była taka "sztuczna", choć na pewno w kraju Panem zaczęło dziać się lepiej, niż za czasów panowania Snowa.



Naprawdę warto przeczytać książki pani Collins. Niosą ze sobą głębsze przesłanie i są fantastyczne. Polecam!