Red Rising: Złoty syn recenzja

Mocna historia o walce jednego człowieka ze skorumpowanym, zepsutym i śmiercionośnym systemem. Brutalna i wyrachowana gra osadzona w dystopijnym świecie przyszłości. Nie można przejść obok tego obojętnie. Brown ma niezwykły talent – pisze lekko i posługuje się językiem zrozumiałym dla zwykłego zjadacza literatury - to najważniejsze zalety czyniące dobrego pisarza.

Z uwagi na rozległy świat, autor stworzył wiele postaci i lokacji. O dziwo uniknął bardzo popularnego dziś szablonowego budowania bohaterów, gdy zaledwie kilku z pierwszego rządu otrzymuje osobowość, a reszta sprowadzona zostaje do roli pionka na dalszym planie. Bohaterowie z Marsa są wyraźni, charakterystyczni, żywi – są po prostu z krwi i kości. To ogromna zaleta kunsztu literackiego autora. Co ciekawe, w poprzednim tomie skupiamy się na głównym bohaterze, będącym infiltrującym wroga szpiegu. W „dwójce” Darrow jest przedstawicielem jednego z rządzących rodów. Staje w jego obronie, przewiduje wydarzenia, zawiera sojusze i ratuje ludzi, których wręcz nienawidził – złoty pełną gębą. Wydarzenia z jego życia napisane są tak naturalnie, że aż nie da się odróżnić ich od typowego ludzkiego zachowania. Jest to jedna z ważniejszych zalet tej powieści – ukazanie zmagania człowieka mającego wizję, rzuconego pomiędzy lwy, gdzie musi codziennie powoli drążyć dziurę, jak kropla w skale.

Pomysł Browna w połączeniu z jego talentem dał początek udanej i oryginalnej serii. Gdy już myślałem, że pierwszy tom będzie trudny do pobicia, dostałem oto żywy dowód, że jednak można przeskoczyć wysoko ostawioną poprzeczkę! „Dwójka” przebija „Złotą krew” pod każdym względem. Zarówno lokacji, akcji, postaci jak i zwrotów i intryg. Wszystkiego jest więcej, ale elementy tej układanki są do siebie idealnie dopasowane, przez co każdy znajdzie tutaj coś ciekawego i nie zanudzi się, gdy trafi na nielubiany przez siebie wątek.

Gdyby uznać, że Brown rozwinął się względem tomu pierwszego, to aż włos na głowie się jeży, gdy pomyślę, czego można oczekiwać w „trójce”. „Złota krew” zakończyła się dość neutralnie. Niemal wszystkiego można było spodziewać się po zakończeniu. Nie można tego samego powiedzieć o finale „Złotego syna” – jestem wstrząśnięty tak nieoczekiwanym wydarzeniem. Ale nauczony przez doświadczenie – oczekuję nieoczekiwanego. Wiem, że Pierce Brown da radę mnie zaskoczyć ponownie. A naprawdę jestem wymagającym czytelnikiem.