Szczęście w prezencie recenzja

Otoczony nocą, snem sąsiadów, obleczony wieczornym hałasem miasta zanurzyłem się w literacką opowieść zapisaną na kartach książki "Szczęście w prezencie" autorstwa Anny Szczęsnej.

To historia o dwóch siostrach – Emilii i Klaudii. Emilia samotnie wychowuje Oscara, który jest synem Klaudii. Robi to od jego urodzenia, gdyż Klaudia porzuciła go wybierając inne, lepsze jej zdaniem życie, w którym nie ma miejsca dla Oskara. Emilia, stając się dla niego ciocią-mamą poświęca swoje życie całkowicie wychowaniu dziecka. Porzuca dobrze zapowiadającą się karierę zawodową i rozstaje się z partnerem. Na domiar złego odwracają się od niej jeszcze rodzice. Emilia zostaje więc sama. Na szczęście spotyka Lucynę, która staje się jej nową pracodawczynią i najlepszą przyjaciółką. To ona staje się dla Emilii wsparciem.

Po latach, w życie Emilii i Oskara, wkrada się szansa i niepewność. Jak to wszystko się zakończy? Sprawdź sięgając po tę książkę. Ten około świąteczny czas jest bardzo dobrym momentem na to.

Zanurzając się w tę opowieść odczuwałem mieszaninę nadziei, wdzięczności, smutku oraz niepokoju. Nie spiesznie oswajałem się z tym czego doświadczałem. Towarzyszyłem Emilii, gdy musiała podejmować ważne, ale trudne decyzje, czy przefiltrowywać priorytety. Polubiłem tę postać pełną miłości, empatii i oddania. Takich ludzi nam potrzeba. I choć często dostają od życia w kość, to warto brać z nich przykład i postępować w ten sam sposób.

Mimo trudnej i w sumie smutnej historii udało się Autorce, gdzieś pomiędzy, "wrzucić" światełko nadziei do szarej rzeczywistości bohaterek i bohaterów. I to bardzo mi się podobało. To pokazało że jednak jest w życiu nadzieja, iskierka, która może rozpalić nasze, czasem bardzo trudny moment życia.

Dzięki zastosowaniu dwóch linii czasowych poznawałem tę historię z perspektywy kiedyś oraz dziś. Dzięki temu zabiegowi łatwiej było mi zrozumieć sytuacją Emilii, jej rozterki, zaangażowanie i strach przed nieznanym.

Po zakończeniu czytania książki usiadłem wygodnie w fotelu, wziąłem głęboki chłodny oddech i wypisując z siebie emocje szczerze porozmawiałem sam ze sobą.

Korzystając z chwili samotności, zatopiłem się w refleksji nad swoją codziennością. A że ostatnio jest ona trudna, nawet zbyt trudna, potrzebowałem takiej chwili tylko dla siebie, by ubrać w słowa swoje gorzkie odczucie, przemeblować swoje plany i... pójść do przodu, jakkolwiek.