Koronkowa robota recenzja

„Koronkowa robota” Pierre Lemaitre

Po godzinie dziesiątej rano komisarz Camille wraz ze wsparciem przyjechał na teren nieużytków przemysłowych. Wychodząc z samochodu od razu zauważył swojego współpracownika, który stał oparty o ścianę budynku i wymiotował. 
We wnętrzu panował niezwykły chaos i smród. Do ściany była przybita głowa kobiety, a reszta jej ciała poniewierała się w kawałkach po całej powierzchni, dało się dostrzec również inne zwłoki w takim samym stanie, jak pierwsze. 
Na ścianie widniał krwawy napis: „Wróciłem”
Brygada kryminalna o tych morderstwach dowiedziała się z anonimowego telefonu. Po przesłuchaniu nagrania komisarz doszedł do wniosku, iż jest to ten sam głos, co na automatycznej sekretarce w mieszkaniu, gdzie dokonano masakry. 
Czemu zabójca miałby składać na siebie donos? I kim jest ten tajemniczy głos? 
Ustalenie modus operandi będzie nie lada wyczynem, przy tak wielu niewiadomych. Kiedy i czym poćwiartowano zwłoki, czy kobiety zostały zgwałcone i najważniejsze pytanie, czy sprawca działał w pojedynkę, czy była to grupa zwyrodnialców? 
Najdziwniejsze z tego wszystkiego było to, że  odcisk znaleziony pod krwawym napisem na ścianie, ściśle łączył się z dawną sprawą, której akta natychmiast zaczął przeglądać komisarz, pomimo iż świetnie pamiętał tamte wydarzenia. 
Na stopach  ofiar, ktoś zostawiał sztuczny odcisk palca wykonany tuszem. 
Co łączy obydwie sprawy? Czy komisarz Camille Verhovenem rozwiąże zagadkę zanim wydarzy się następna okrutna zbrodnia? 
Misternie skonstruowane śledztwo. Ciekawy portret psychologiczny głównego bohatera, który zdecydowanie wyróżnia się wzrostem. Jego metr czterdzieści, nie przeszkadza mu, ani w kontaktach z podejrzanymi, ani ze współpracownikami. 
Jest bardzo spostrzegawczy i ma przenikliwy umysł. Książka skupia się na śledztwie, lecz jest też delikatny wątek obyczajowy dotyczący komisarza i jego żony Irène. 
Powieść ta rozpoczyna cykl z komisarzem Camille’em Verhovenem.
                                

#wydawictwomuza
#renibook