Konferencja w Wannsee recenzja

20 stycznia 1942r. Berlin. Piękna Willa przy ulicy Wanssee. Spotkanie największych nazistowskich dygnitarzy. Przeciwko nim. Żydom. Jest to oficjalny początek końca nacji żydowskiej. Szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy, Reinhard Heydrich chce realizować założenia polityki narodowego socjalizmu, a także wypełniać idee antysemickie Eichamnna, Rosenberga i Hitlera i postanawia przedstawić wszystkim zgromadzonym plan wymordowania blisko 11 milionów Żydów, nie tylko europejskich.
Ten demoniczny akt, wypowiedziany w pięknej, luksusowej atmosferze, w niczym nie przypomina o grozie tego wydarzenia. O odarciu z godności. O pozbawieniu człowieczeństwa. Padają sposoby realizacji tego projektu, padają liczby, a wokół idylla. Tego dnia, 20 stycznia 1942, nikt z Żydów nie przypuszczał i ludzkość także, że można wydać wyrok na jedną rasę ludzką. Wyrok na wyniszczenie. Wyrok na ludobójstwo w białych rękawiczkach.

Książka jest drobiazgowo napisana. Śmiało można stwierdzić, że jest to kompendium wiedzy na temat konferencji w Wannssee. Składa się z dwóch części. W pierwszej, tłumaczy dlaczego na to spotkanie została wybrana akurat willa na zachodnim krańcu Berlina, przedstawia także historię jej powstania. Następnie, autor wyjaśnia powstającą machinę zagłady w nazistowskich Niemczech. Począwszy od pierwszego obozu zagłady na terenach Polski w Chełmnie nad Nerem, skończywszy oczywiście na Auschwitz. W każdym z obozów śmierci wyjaśnia stosowane metody. Ukazuje jak ewoluuje sposób uśmiercania. Miał być szybki i wydajny. Co ważne i co zostaje wielokrotnie przez autora podkreślone, pomimo oficjalnego protokołu tego wydarzenia, mordy na Żydach były już powszechne wcześniej, lecz to wydarzenie miało "rozmieścić" winę na wszystkich przedstawicieli władzy nazistowskiej. W drugiej części zostaje przedstawiony owy oryginalny protokół wraz z tłumaczeniem i wyjaśnieniem autora.

Książka ta, zawiera bardzo dużo informacji na temat procesu i przebiegu zagłady. Znajduje sięw niej wiele naukowych wyjaśnień i danych. Lecz to nie ze względu na to, trudno się ją czyta. Jest napisana zawiłym i trudnym do zrozumienia językiem. Uważam, że to wina kiepskiego przekładu. Niestety, wszystkie prace Pana Longericha, z jakimi miałam styczność, choć to zawsze kawał dobrej pracy, są trudne w zrozumieniu.

Pomimo zawiłości języka, uważam, że to jedna z książek obowiązkowych jeśli chodzi o procesy II wojny światowej.