Demon i mroczna toń recenzja

Książka "Demon i mroczna toń" porwała mnie od samego początku i wciągnęła w wir przeplatającego się ze sobą napięcia i zaskoczenia. Od pierwszych stron zachwyciłam się stylem pisania Stuarta Turtona, ponieważ jego powieść czytało mi się nadzwyczaj dobrze i przerwała ona mój zastój czytelniczy, co właściwie jest sporym wyczynem. Wypożyczając ją z biblioteki nie przeczytałam opisu, zerknęłam tylko na okładkę nastawiając się na fantastykę/romans lub wręcz ich połączenie. Był to duży błąd, jednak końcowo okazał się miłą niespodzianką. Można powiedzieć, że spodziewałam się złota, a znalazłam diament. Akcja rozpoczyna się w 1634 roku, w momencie przybycia do portu pasażerów statku Saardama m.in gubernatora generalnego, jego rodziny, kochanki oraz wielu innych majętnych osób. Wraz z nimi na pokład wchodzi więzień Samuel Pipps i czytając o nim i jego pomocniku Arencie, nie można oprzeć się myśli, że postacie te wzorowane są na znanym nam wszystkim Sherlocku Holmesie oraz Watsonie.

Nie będę streszczać fabuły, zapewnię Was tylko, że jest to naprawdę dobre połączenie kryminału i horroru doprawione atmosferą solidnej powieści przygodowej. Cieszę się też, że autor poprowadził wątek romantyczny w taki, a nie inny sposób, nie jest on wymuszony, nie skupia na sobie całej uwagi, ale jednak bez niego czegoś brakowałoby całej powieści.

Równie mocno usatysfakcjonowało mnie ukazanie postaci kobiecych, które sprzeciwiają się dominacji mężczyzn, buntują się; szczególnie postać Sary, zmuszonej przez lata być podporządkowaną okrutnemu mężowi. Poruszenie tematów takich jak przemoc domowa, emancypacja kobiet, nacisk na małżeństwo wywarło na mnie pozytywne wrażenie i uważam, że jest był to dobry krok autora. Oprócz tego Turton potrafi wywołać niesamowite napięcie oraz skutecznie je podtrzymywać.

Jeśli ktoś z Was interesuje się literaturą marynistyczną jest to pozycja, która może się spodobać, choć sam autor przestrzega, że tylko wzorował się na niektórych faktach historycznych i jego dzieło nie może być odebrane zbyt dosłownie. Jednak co do samego zakończenia mam wątpliwości. Głównie dlatego, że odniosłam wrażenie, jakby postacie z nienaturalną lekkością przeszły nad rozwiązaniem sprawy i realiami wydarzeń. Brakowało mi tutaj mocniejszych emocji, złości, frustracji, wręcz nienawiści. Cała zagadka poniosła za sobą wiele ofiar i właśnie dlatego brakowało mi bardziej intensywnego zakończenia tej historii.