Wiedźmag. W ukryciu recenzja

[O części drugiej bez spoilerów]

Komiksy Molly Knox Ostertag to opowieści jednostek, które są samotne i zagubione, które w jakimś stopniu odstają od przyjętych za normę wzorców i nie czują się dobrze w miejscu, w jakim się znajdują. Równocześnie są one też laurkami dla osób, które pomimo presji i wrogość znajdują odwagę, by podążać za wewnętrznym głosem, jego potrzebami i pragnieniami. Komiksy tego typu to okład dla serc, które są przytłoczone, które potrzebują złapać oddech. Przedstawiają bolesne emocje, ale koniec końców dążą do pogodzenia z nimi, poukładania życia, wydzielenia bezpiecznej przestrzeni dla siebie. A choć o wszystkich tytułach Molly Knox Ostertag możemy to powiedzieć, to każdy z nich ma swoją unikatową twarz.

„Wiedźmag“ dwa lata temu rozkochał mnie w sobie. Aster, który nie chciał być zmiennokształtnym, a sięgał po magię przydzieloną kobietom, wywołał we mnie ogrom współczucia oraz dumy. Chłopiec mierzył się z wrogością krewnych, a ich działania nie ograniczały się do złych spojrzeń czy kpiących uwag. A jednak udało mu się dojść do miejsca, gdzie znajduje się w tomie drugim i choć wciąż łatwo nie było — wypełniało go szczęście. Nie tylko Aster jednak znajduje się w tej opowieści i nie tylko dla niego dorastanie okazało się ciężkie. Pojawiają się bowiem kolejne osoby, które dobrze wpasowują się w schemat komiksów Ostertag, choć nie są jedynie kalkami.

Lubię tę historię. Docelowo przeznaczona jest ona dla młodszej młodzieży (choć klamerki wiekowe są szerokie), więc fabuła jest prosta, opowieść nie ma niedomówień czy mglistych treści, a bohaterowie może i są rozwinięci, ale nie poznajemy ich na tyle wnikliwie, by stali się wielowymiarowi. Podejrzewam, że niektórzy czytelnicy zawiodą się takim budowaniem historii, z której dało się wycisnąć więcej, ale osobiście widzę w tym ogromny plus. „Wiedźmag“ bowiem to opowieść o jednostkach, które wkroczyły na drogę dorastania i opowieść dla jednostek, które znajdują się w tym samym miejscu.Dogaduje się jednak dobrze z czytelnikami niezależnie od wieku. Magia tego komiksu tkwi natomiast w czułości, która przytula czytelnika. Lekturę więc za każdym razem (a lubię wracać do wszystkich tomów) kończę usatysfakcjonowana i lekka.

przekł. Kaja Makowska