Pocałunek Judasza recenzja

Początek lat 90. minionego wieku, Poznań i okolice. Ku utrapieniu poznańskich policjantów pojawia się nowa, brutalna grupa przestępcza, która zabija dwóch kurierów przemycających kradzione w Niemczech samochody, a trzeciemu obcina palec, by wkrótce potem nieboraka porwać.

Fabuła kryminalna jest w tej książce jednak ledwie tłem do szyderstwa z dawnych milicjantów, noszących teraz policyjne mundury. Większość z nich to nieuki i prostaki nadający się do pracy w policji mniej więcej tak jak ja na śpiewaka operowego. Na szczęście jest też paru oficerów zdolnych i operatywnych. Dominuje jednak skłonność do pijaństwa, a także do nielegalnego wzbogacania się, jeśli służba na to pozwala, np. przy okazji odkrycia składu kradzionego zachodniego sprzętu RTV.

Głównym elementem komediowym jest jednak język, jakim posługują się niektórzy bohaterowie: prostacki, nieporadny, pełen błędów, a na dodatek wzbogacony gwarą poznańską. Przy niektórych dialogach można boki zrywać ze śmiechu. Zwłaszcza słuchając audiobooka, czytanego znakomicie przez Leszka Filipowicza.

Ta książka to także reminiscencja nieodżałowanych lat 90. Ja sam przypomniałem sobie kilka rzeczy, jak choćby mleko sprzedawane w litrowych workach. Po otwarciu takiego worka (najczęściej przez ucięcie rożka) nie sposób było go przechowywać w lodówce, bo leżeć przecież nie mógł, a ustawiony mógł się przewrócić z wiadomym skutkiem. Przy tej okazji pojawia się kilka drobnych nieścisłości. Ćwirlej wspomina np. o sraczkowatych maluchach, podczas gdy małe fiaty nie były sprzedawane w tym charakterystycznym kolorze. Tak lakierowano fiaty 125p. Można jednak przypomnieć sobie choćby marki papierosów czy modę na Alanów i Izaury.

Myślę więc, że to przede wszystkim książka dla ludzi, którzy – jak ja – na początku lat 90. byli już dorośli i chętnie te czasy powspominają.