Suka recenzja

„Suka” Pilar Quintana to moje pierwsze spotkanie z prozą kolumbijską. Prawdę mówiąc, rzadko zapuszczam się w południowoamerykańskie rejony literackie, tym samym autorka stała się dla mnie ambasadorką tej części świata. Jako że jej powieść zaintrygowała mnie i zachęciła do sięgania wgłąb, zaliczam spotkanie z nią do szczególnie udanych, choć nie porywających.

Jej główna bohaterka, Damaris, dobiega czterdziestki i zmaga się z bezdzietnością. Pragnienie potomka jest w niej bardzo silne, więc żeby je trochę złagodzić, postanawia przygarnąć porzuconą suczkę, którą opiekuje się jak dzieckiem. Chroni i broni, trzyma zawsze blisko siebie i daje najlepsze kąski. Pewnego dnia jednak jej ukochana Chirli ucieka do dżungli. Po wielu dniach rozpaczliwych poszukiwań wraca, głodna i zmęczona. Damaris znów otacza ją miłością, ale zwierzę tylko patrzy, by znów wyrwać się na wolność, co całkowicie zmienia podejście kobiety, a ostatecznie prowadzi do tragedii.

Czytając książkę nie targały mną żadne uczucia. Historia została napisana w sposób oszczędny, który przeniósł środek ciężkości na wydarzenia, poszczególne decyzje, działania. Autorka nie sugeruje żadnych interpretacji psychologicznych, nie wnika w myśli swojej bohaterki. Wystawia ją tylko na złośliwe komentarze innych kobiet, każe patrzeć na śmierć kolegi z dzieciństwa i ponieść za nią karę, stawia ją bezsilną wobec losu i sił natury. Ukształtowana przez traumy, trudne i bezlitosne warunki życiowe, podejmuje decyzję o przygarnięciu suczki, która z czasem przestaje spełniać jej oczekiwania. Koniec końców, kiedy okazuje się szczenna, a ostatecznie porzuca swoje pieski, przelewa czarę goryczy swojej opiekunki.

Chociaż jest to opowieść dość krótka, bardziej fabularna niż ukazująca duszę bohaterki, to przenika duszę czytelnika. Ukazuje niegasnącą nadzieję, bezsilność i samotność. Opisuje siły natury, na które nie mamy wpływu. Przyroda ma w niej ogromne znaczenie, wpływa na ludzi, reguluje ich życie, jest nieprzyjazna, groźna, przytłaczająca.

„Sukę” można interpretować na wiele sposobów, można się w niej doszukiwać dodatkowych znaczeń, a z najmniejszego wątku uczynić historię, która ma znaczenie. Damaris, jako niespełniona matka, która dodatkowo jako dziecko musiała obserwować rozpacz innej matki po utracie syna, jest zaborcza, podporządkowana własnym instynktom i nie akceptuje wolności swojej podopiecznej. Wydaje się, że żąda od zwierzęcia wdzięczności i przywiązania sprzecznego z jego naturą. Doprowadza tym do konfrontacji, którą wygrywa, a jednocześnie uwalnia własne demony, przez które nie zazna spokoju.

„Suka” okazała się lekturą szybką ale gęstą i treściwą. Przeczytałam ją kilka dni temu i ciągle przeżywam, próbuję zrozumieć jej zakończenie. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta w serwisie nakanapie.pl