Pogański pan recenzja

Siódmy tom. Nasz Uhtred to już sędziwy mężczyzna, dobiegający piędziesiątki, jednak charakter wojownika nie pozwala mu na spoczynek. Oprócz odzyskania upragnionej ojcowizny, sen z powiek spędza mu też najstarszy syn. Postanowił zostać chrześcijańskim mnichem, co w Uhtredzie wywołało wielką złość, która poskutkowała wydziedziczeniem pierworodnego. Jednak to nie koniec zgryzot. Ktoś uknuł intrygę, wciągając Uhtreda w wir walki. Czy uda mu się odzyskać swoją siedzibę - niezwyciężony gród, zagarnięty przez pazernego wuja?
 
 Mogłoby by się wydawać, że ciągle wydarzenia rozgrywają się wokół utraconego Bebbanburga i nienawiści do chrześcijan. Mimo, że na ziemiach królestwa panuje pokój, Uhtred zawsze znajduje sobie przeciwników i gotuje się do walki. Powiedziałabym że wydarzenia to swoista sinusoida - wzloty przeplatają się z upadkami, a Sas przyjmuje swój los ze stoickim spokojem. Oprócz walk i potyczek, snucia kolejnych intryg i wymierzania sprawiedliwości, najciekawszym wątkiem okazał się ten z wydziedziczeniem najstarszego syna. Oczywiście dla mnie, ponieważ pokazuje trochę faktów historycznych i to, w jak poważny sposób wojownicy traktowali swoje rzemiosło, narzucając je poniekąd swoim potomkom. A odbieranie imion, i nadawania ich młodszym dzieciom, w naszych realiach, jest czymś nie do pomyślenia.
 
 Spodziewałam się raczej, że przy czytaniu tak dalekich tomów będzie mnie ogarniało znużenie. Na codzień nie czytam tego typu literatury, ale tę część pochłonęłam błyskawicznie. Nie wiem, czy jest to zasługa tego, że okazała się stosunkowo któtka czy czytałam ją w odpowiednim miejscu i czasie, ale bardzo dobrze spędziłam z nią te kilka wieczorów.